Evidence of war crimes committed - டப்ளினில் நிரந்தர மக்கள் நீதிமன்றம் போர்க்குற்ற விசாரணைகளை சிறப்பாக மேற்கொண்டது

TAG requests the Tribunal to consider the following evidence of war crimes and other serious violations of human rights by the Government of Sri Lanka (GoSL), its security forces, and paramilitaries against Tamil
citizens, and to recommend appropriate courses of action underinternational law to establish full accountability for the crimes, and to bringthe perpetrators to justice.

The UN system, particularly the Secretary General and his senior staff, aswell as of members of the international community, have largely failed in this regard, as pointed out by Professor Francis A Boyle, professor of international law at the University of Illinois College of Law, in a detailed series of writings included as part of TAG’s submission.

TAG has been documenting and collecting evidence for the past eighteen months, and is including in its submission five specific areas:

1. Satellite Image Analysis: TAG will establish using four different
Satellite images (from 5th Feb, 6th March, 16th March , and 27th March), eye-witness testimony, BBC video interview with Gotabhaya Rajapakse, and photos supported by affidavits, that Sri Lanka military committed war crimes by deliberately targeting hospitals where civilians were receiving treatment.

It is important first to record that the Defense Secretary Gothbaya Rajapakse, who was the senior most civilian official in charge of the prosecution of the war against the LTTE, was open in declaring his intention to attack hospitals In a BBC interview he stated that hospitals outside the No Fire Zone were legitimate targets for attack by the army.

The charge will be based on the following legal framework: As set forth in the 1907 Hague Conventions and 1948 Geneva Conventions, and as promulgated in the Rome Statute and ad hoc international tribunals in Rwanda and Yugoslavia, military attacks on protected objects such as medical institutions, in international or
non-international armed conflicts are strictly prohibited. These prohibitions are now universally considered a peremptory norm of customary international humanitarian law, whereby presence of combatants within the medical complex do not revoke the right.

• Eyewitness testimony establishes PTK was operating as a hospital during the month of February and first 2 weeks of March
• Satellite images establish PTK hospital complex was shelled, and likely aerially bombarded between 02/05-03/06 and between 03/06-03/15, multiple large shell impact craters visible from roofs, buildings partially or fully destroyed.
• Eye witness accounts, human rights reports, and state department report establish that by 03/15, SLA had captured PTK hospital.
• The shelling is shown consistent with the SLA pattern of capturing LTTE-controlled territory by shelling, and then advancing.
• State department report establishes that between 03/15 -05/06, PTK was under SLA-control. Eye-witness testimony establishes that SLA used PTK hospital compound as a forward military position to shell either LTTE positions, civilian areas and IDP camps, or both.
• Satellite image evidence indicates By 05/06, there is a 10-
Mortar Lazy W formation in the Northeast of PTK hospital compound visible. This was the SLA's and was used to shell LTTE positions, civilian areas and IDP camps, or both.
• Between 05/06-05/27, there is evidence of additional shelling, from cross-fire between SLA and LTTE.

2. Authenticity of execution video: TAG will establish authenticity of the Channel-4 broadcast of a video showing Sri Lanka Army (SLA) soldiers extra-judicially executing unarmed Tamils stripped naked, blind folded and hands tied behind. Affidavits from a Colorado based forensic experts, results from independent analysis carried out by British newspaper Times Online, consulting inputs from Nokia (Mobile phone manufacturer) experts will be used and a point-by-point rebuttal of technical response from Colomboselected experts.

The war-crime charge will be based on the following: Summary executions violate Common Article 3 to the Four Geneva Conventions of 1949, to which Sri Lanka is a contracting Party, prohibiting in subsection I(d) "... the carrying out of executions without previous judgment pronounced by a regularly constituted court...." Violations of the Geneva Conventions are war crimes.

Key findings of the independent forensic analysis.
• No evidence of tampering or editing was discovered with either the video or audio portions of Video.

• The quality of the Video is consistent for some, if not most, camera cell phones that were in service during and before the date and times indicated in the Video’s header information in Exhibit “A”..

• The exaggerated color brightness of the blood pools and blindfolds in the Video are recording artifacts that are consistent with some, if not most, camera cell phones.

• Field testing with selected camera cell phones of similar audio and video qualities, that were in use prior to 18 July 2009 (per header information in Exhibit “A”), were able to record an AK-47 (Romanian manufacturer w/16” barrel, semi-auto operation), gun shot with factory 7.62x39mm ammo, with each camera cell phone being positioned in a similar camera field of view of the 2nd gun shot, or 10 feet away from the muzzle, without any distortion of the audio.

• Ballistics Report confirms both victims’ body responses to being shot, appear consistent with being shot with an AK-47 style rifle with 7.62x39mm FMJ ammunition.

• Ballistics Report confirms that the blood pooled around the previous victim with the white shirt and with the victim of the 2nd shooting appears to be consistent with blood from the brain, which would contain high amounts of oxygen giving the blood its bright color.

3. Trincomalee Students killing: Five male Tamil students were killed in Trincomalee, a big harbor town on the Northeast coast under the control of and heavily garrisoned by the Sri Lankan armed forces and with profound ethnic tensions, on January 2, 2006. The area where the incident took place held an estimated 50
military personnel, including Navy checkpoints on each side, and a police superintendent was in the vicinity, yet there has been no effective inquiry into the incident and the family of the boy who pursued legal remedy has been forced to flee the island for their own safety. 12 Special Task Force (STF – militarized police)
members who were initially arrested were quickly released.

A pre-staged effort to terrorize the Tamil population of the city by attacking innocents in a very public venue is a likely explanation of the incident. Close coordination between separate branches of thesecurity forces – the army, navy, STF and police – in the incident lead to the supposition that the effort was directed from a high level in the Defense Ministry (the police report to the Minister of Defense). U.S. State Department Report said: “In January five Tamil youths were shot execution-style in a coastal High security zone in
Trincomalee heavily controlled by the police Special Task Force (STF) and the Sri Lanka Navy (SLN). Although civil groups and members of the government widely suspected police STF involvement in the incident, a ballistic report indicated that standard-issue STF guns had not killed the individuals, and the case was dropped. Some credible observers believe the STF committed the killings using non-standard issue weapons.”

http://www.state.gov/g/drl/rls/hrrpt/2006/78875.htm
This document provides a body of evidence, including
• personal affidavit from Ragihar’s father, and

• independent eyewitness accounts and other material evidence put forth by the Independent NGO, UTHR.
Evidence points to the culpability of SSP Kapila Jayasekera, Naval officer Udawatte Veerkody, DIG Abeywardena, and the leader of the killer team Vas Perera, and former DIG HMGB Kotakadeniya among others.

TAG urges the Tribunal to rule that the Trinco-5 killings constitute war-crimes under the Common Article 3 of the four Geneva Conventions of 1949 to which Sri Lanka is a contracting party, and • to take steps to urge the international community to prosecute the perpetrators of this crime, and their superiors under the doctrine of command responsibility.

4. Professor Francis A Boyles’ legal analysis of events and the reaction of the international community, including the United Nations. Boyle provides a comparative legal study of Sri Lanka’s war with similar crimes committed by Nation States in the past.

Professor Boyle notes that “under the terms of the UN Charter Chapter XV, the (named) “UN officials are independent of the UN security council. These officials have a separate and independent obligation to uphold the Purposes and Principles of the UN Charter, no matter what the UN security Council members might tell them to do.” ”One of the Purposes of the UN is “ promoting and encouraging respect for human rights.”

Professor Boyle lists several instances where the Secretary General (SG), Ban Ki Moon, and his senior staff were “complicit,” and gave the SL Government the time and cover to commit its war crimes.The most serious examples occurred during the Government’s final offensive in 2009. Professor Boyle refers specifically to reports that Mr. Nambiar, the SG’s chief of staff, instructed UN staff in SL who had informed him that more than 20,000 civilians had been killed, that “the UN should keep a low profile” and that they should play a “ sustaining role” that was “ compatible with the government”.

The SG and his staff have remained silent about these allegations and about new charge, now confirmed by the former army commander General Fonseka, that some LTTE leaders and their families, who surrendered under white flag during that time, under surrender arrangements negotiated with the Sri Lankan Government by Mr. Nambiar among others, were killed in cold blood by the army Similarly, UN has remained silent about new evidence, that has come to light t about satellite imagery of attacks on hospitals and execution like killings of Tamils.

Professor Boyle also calls the decision of the SG not to visit SL during the several months of slaughter of civilians “violation of the UN Charter by the Secretary General himself.”

5. Model Indictment produced early 2009, and submitted to the U.S. Justice Department. The document provides a record of crimes committed on Tamil civilians from 1948, till the beginning of 2009. The document lists 12 counts of genocide, 13 counts of torture, and 94 counts of war-crimes. This document will be used to assist TAG’s future work in charging Sri Lanka for genocide.


அயர்லாந்து தலைநகர் டப்ளினில் இலங்கை அரசின் அழுத்தங்கள் மிரட்டல்கள் எதிர்ப்புக்கள் போன்ற சதி வலைகளுக்கு மத்தியில் நிரந்தர மக்கள் நீதிமன்றம் (Permanent Peoples' Tribunal) இலங்கை அரசுக்கு எதிரான போர்க்குற்ற விசாரணைகளை தை 14ம், 15ம் திகதிகளில் வெகு சிறப்பாக மேற்கொண்டது

முதல் நாள் நடைபெற்ற நீதிமன்ற விசாரணையில் இலங்கை இராணுவத்தினர் இறுதிக்கட்ட போரின் போது பாதுகாப்பு வலயப்பகுதியில் மேற்கொண்ட மிலேச்சத்தனமான தாக்குதல்கள் தொடர்பாக செய்மதிப் படங்களின் உதவியுடன் நிரூபித்ததுடன் இதுவரை காலமும் இலங்கை அரசு தமிழர்களுக்கு இழைத்த துரோகச் செயல்களையும், இனப்படுகொலைகளையும் ஆதாரபூர்வமாக எடுத்துரைத்தனர். மேலும் இலங்கையில் போருக்கு முன்னரும் அதன் பின்னரும் இடம் பெற்ற மனிதஉரிமை மீறல்கள் பற்றிய குற்றச்சாட்டுகளை ஆதாரபூர்வமாக எடுத்துரைத்தனர்.

தொடர்ந்து இறுதிக்கட்ட போரின் போது வன்னியில் இராணுவம் மேற்கொண்ட கண்மூடித்தனமான தாக்குதல்களையும், அதன்போது பொதுமக்களின் உடமைகள் அழிக்கப்பட்ட முறைகளையும், அங்கு உணவையும், மருந்தையும் இலங்கை அரசாங்கம் எவ்வாறு ஆயுதமாக பயன்படுத்தியது என்பதனையும், அங்கு நின்று அனுபவித்து வந்த மக்கள் சாட்சியமளித்தனர். மேலும் இராணுவத்திடம் சரணடைந்த மக்களை இராணுவத்தினர் எவ்வாறு துன்புறுத்தினர் என்பதனையும் மற்றும் இளம் பெண்களை எவ்வாறு பாலியல் வல்லுறவிற்கு உள்ளாக்கினார்கள் என்பதனையும், அதன்பின் அவர்களிற்கு ஏற்பட்ட நிலமைகளையும், படுகொலைகளையும் விரிவாக நீதிபதிகளிடம் எடுத்துக்கூறினர்.

இரண்டாம் நாள் இடம்பெற்ற நீதிமன்ற விசாரணையில் இலங்கை அரசானது எவ்வாறு தமிழீழ விடுதலைப் புலிகளை வெற்றி பெற்றது எனவும், அதற்கு இந்தியாவும் மற்றைய உலக நாடுகளும் எவ்வாறு பங்களித்தன என்பது பற்றி எடுத்துக்கூறியதுடன், மேலும் 2002ம் ஆண்டு கைச்சாத்திடப்பட்ட சமாதான உடன்படிக்கை பற்றியும் பின்னர் அந்த உடன்படிக்கை முறிவடைவதற்கான காரணங்கள் பற்றி விளக்கியதுடன், சமாதான உடன்படிக்கை காலப்பகுதியில் ஐரோப்பிய ஒன்றியம் தமிழீழ விடுதலைப் புலிகளை தடைசெய்வதற்கான காரணங்கள் பற்றியும் அதனால் பின்னர் வந்த விளைவுகள் பற்றியும் நீதிமன்றத்தில் சாட்சியங்களுடன் எடுத்துரைத்தனர்.

மேலும் போர்நிறுத்த காலப்பகுதியில் விடுதலைப் புலிகளின் கட்டுப்பாட்டுப் பகுதியில் மேற்கொள்ளப்பட்ட அபிவிருத்தித் திட்டங்கள் பற்றியும், அதற்கு உலகநாடுகள் வழங்கிய பங்களிப்புகள் பற்றியும் எடுத்துரைத்தனர். இறுதிக்கட்ட போரில் உலகின் வல்லாதிக்க நாடுகள் நடந்து கொண்ட முறைகள் பற்றியும் அவர்கள் வகித்த பங்கு பற்றியும் ஆதாரபூர்வமாக விளக்கினார்கள்.

மற்றும் இலங்கை சமாதான உடன்படிக்கைக்கு அயர்லாந்து வழங்கிய நேர்மையான பங்களிப்பையும், சமாதான உடன்படிக்கை முறிவடைவதற்கான சர்வதேச காரணிகள் பற்றியும் அவை போரில் கொண்டிருந்த அக்கறை பற்றியும் எடுத்துரைத்தனர். இந்த நிரந்தர மக்கள் நீதிமன்றம் நடாத்திய விசாரணைகள் பற்றிய முடிவுகள் சனிக்கிழமை 16ம் திகதி மாலை வெளியிடப்படும்.

Landsrådet for Eelam Tamiler (NCET) - Et demokratisk fremskritt

Artikkelen «Politisk uro blant norske tamiler» forvrenger virkeligheten. Ifølge artikkelen er det «betydelig misnøye blant norske tamiler etter at en ny organisasjon gjør krav på å representere samtlige tamiler i Norge».



Kilden til dette oppslaget er en enkeltperson.
http://www.ba.no/nyheter/irix/article4797737.ece
Publisert 10.01.2010

Realiteten er følgende: 15. november 2009 gikk tamiler over hele Norge til stemmeurnene for å velge representanter til Landsrådet for eelam-tamiler. For første gang gjennomførte en minoritetsgruppe her til lands et demokratisk valg for å velge sine representanter. I norsk kontekst er dette historisk, og et viktig demokratisk fremskritt for den tamilske minoritetsbefolkningen. Vi har selvsagt begrensede økonomiske ressurser og en begrenset organisasjon, slik at vi ikke kunne organisere valglokaler i samtlige fylker. Like fullt hadde 76 prosent av tamiler bosatt i Norge mulighet til stemme, og av disse avla 41 prosent sin stemme. Nå har vi i landsrådet begynt arbeidet vårt, og vi må bevise at vi er et viktig organ for tamiler i Norge. Hvis vi lykkes med dette, er vi sikre på at deltakelsen vil øke ved neste valg. Samtidig er det ingen tvil om at Landsrådet for eelamtamiler er et demokratisk valgt organ, og at vi er den tamilske organisasjonen i Norge som har det desidert kraftigste demokratiske mandatet.

HVA GJØR VI:
Hva skal så vi i Landsrådet for eelam gjøre? Vi ønsker å sette menneskerettighetsspørsmål, ytringsfrihet, bistand til økonomisk vekst på Sri Lanka, og Integrering i Norge på dagsordenen. Vi tror konstruktiv handling er veien ut av håpløshet, frustrasjon og depresjon. Vårt mandat er å fremme tamilenes identitet, språk og integrering i det norske samfunnet, og å kjempe demokratisk for anerkjennelse og aksept av Tamil Eelam, en uavhengig stat for tamiler i nordlige og østlige deler av Sri Lanka. Akkurat nå er det aller viktigste å sikre at pengene til gjenoppbygging i de tamilske områdene, faktisk når frem. Situasjonen for tamilene er så alvorlig at det vil være svært uheldig hvis de ikke får den støtten de trenger. Erfaringene fra tiden etter tsunamien viser at pengene den gangen ikke nådde de mest trengende. Regjeringen på Sri Lanka kanaliserte pengene til private kontraktører i sør, og den singalesiske eliten beriket seg ytterligere.
"Vi tror konstruktiv handling er veien ut av håpløshet, frustrasjon og  depresjon."

UTFORDRING:
Derfor har vi i Aftenposten utfordret utviklingsminister Erik Solheim.
http://oslotamils.blogspot.com/2010/01/la-oss-bidra-solheim.html

Vi utfordrer ham til å inkludere norsktamiler i det norske gjenoppbyggingsarbeidet på Sri Lanka. Vi har mye kompetanse og lokalkjennskap som norske myndigheter bør nyttiggjøre seg av. Vi ønsker å inkludere flest mulig i arbeidet vårt, slik at vi kan bidra til å skape en rettferdig løsning for tamiler på Sri Lanka, og fremme kunnskap om tamilenes situasjon her i Norge. Da trenger vi samarbeid og åpenhet – og ikke smålige angrep som overser de demokratiske stemmene fra flere tusen tamiler i Norge.

Kilde: Bergensavisen

Heart attack drama - Gotabaya suffered an attack and taken to Singapore for treatment - கோத்தபாயவுக்கு மாரடைப்பு! அவசர சிகிச்சைக்காக சிங்கப்பூர் அனுப்பிவைப்பாம்

Defense Secretary Gotabaya Rajapakse was rushed to Singapore for treatment following a heart attack.

When Gotabaya was attending a conference at Rattota on 12th, he had sustained the heart attack and was rushed to the Kandy teaching Hospital where he was admitted. Thereafter he was airlifted to Colombo and admitted to Durdans Private Hospital for emergency treatment. After being treated by Heart specialist Mohan Rajakaruna he was flown to Singapore for further medical treatment on the 12th.

Gotabaya was attending a conference in violation o election Commissioner;s direct ive by attending a conference organized in support of President Rajapakse’s election campaign when he sustained this attack. Gotabaya was the chief speaker at the occasion termed ‘Victorious story, today and tomorrow’ organized to criticize Gen. Fonseka.

சிறிலங்காவின் பாதுகாப்பு செயலர் கோத்தபாய ராசபக்சவுக்கு திடீர் மாரடைப்பு ஏற்பட்டுள்ளதாகவும் அவர் உடனடி சிகிச்சைக்காக சிங்கப்பூர் கொண்டுசெல்லப்பட்டுள்ளார் என்று எதிர்க்கட்சி வட்டாரங்களை மேற்கோள்காட்டி கொழும்பு செய்தி ஒன்று தெரிவித்துள்ளது.

நேற்றுமுன்தினம் செவ்வாய்க்கிழமை ரத்தோட்டையில் இடம்பெற்ற மாநாடு ஒன்றுக்கு கலந்துகொள்ள சென்ற கோத்தபாயவுக்கு அங்கு மாரடைப்பு ஏற்பட்டதாகவும் உடனடியாகவே அவர் கண்டி வைத்தியசாலையில் சேர்க்கப்பட்டு அங்கிருந்து மேலதிக சிகிச்சைக்காக உலங்குவானூர்தி மூலம் கொழும்பு வைத்தியசாலைக்கு கொண்டுசெல்லப்பட்டார் என்றும் -

அங்கு அவருக்கு உடனடி மருத்துசிகிச்சை அளித்த இருதய சிகிச்சை நிபுணர் மருத்துவர் ரொஹான் ராஜகருண, கோத்தபாயவை சிங்கப்பூருக்கு அனுப்பி சிகிச்சை மேற்கொள்ள ஆலோசனை வழங்கியதை அடுத்து அன்று இரவே அவர் சிங்கப்பூர் கொண்டுசெல்லப்பட்டுள்ளார் என்றும் தெரிவிக்கப்பட்டுள்ளது.

கோத்தபாயவின் மனைவி ஏற்கனவே பெயர் குறிப்பிடாத ஆசிய நாடு ஒன்றுக்கு சென்றுள்ளார் என்ற செய்திகள் அரசவட்டாரங்களிலிருந்து கசிந்திருந்தது.

தேர்தல் நெருங்கும் சமயத்தில் கோத்தபாய சிங்கப்பூர் கொண்டு செல்லப்பட்டுள்ளமை குறித்து சந்தேகம் வெளியிட்டுள்ள கொழும்பு அரசியல் வட்டாரங்கள், தேர்தலில் பொன்சேகா வெற்றிபெற்றால் ஏதாவது வெளிநாடு ஒன்றுக்கு செல்வதற்காக கோத்தபாய தரப்பினால் இந்த “மாரடைப்பு நாடகம்” நடத்தப்பட்டிருக்கலாம் என்று தெரிவித்தன.

கோத்தபாய சிங்கப்பூர் கொண்டுசெல்லப்பட்டமை தொடர்பாக அரசுத்தரப்புடன் தொடர்புகொண்டு கேட்டபோது, செய்தியை உறுதிப்படுத்திய அவர்கள், கோத்தபாயவுக்கு மாரடைப்பில்லை என்றும் சாதாரணமான நெஞ்சுவலி ஏற்பட்டதாகவும் அவர் விரைவில் நாடு திரும்புவார் என்றும் தெரிவித்தனர்.

Kilde: Lankanews.com

2009 - Årets Top 10 innvandrere i norge - Dhayalan Velauthapillai, Dr./Associate Professor, Høgskolen i Bergen - நோர்வேயின் முதன்மை வெளிநாட்டவராக தமிழர் தெரிவு

Dr./Associate Professor,
Høgskolen i Bergen (elektromagnetisk modellering)
Sri Lanka

Valgt som ”åretsforeleser av studentene på ingeniørutdanning ved HiB, har skrevet norsk-tamilsk ordbøker, sitter i blant annet regjeringsoppnevnt utvalg KIM, Forbrukerådets styre, kompetansegruppe for tospråklig opplæring, leder for Tamilsk Ressurs og Veiledningssenter (Bergen), Rektor Den tamilske skolen i Bergen.

Entusiasme

På Høgskolen i Bergen står en entusiastisk tamil foran sine studenter. Han er valgt til årets foreleser på ingeniørutdanningen. Førsteamanuensis Dhayalan Velauthapillai (45) er et unikum på mange måter. Han er ikke bare en dyktig fagperson, men også en primus motor.

– Jeg begynte på høyere utdanning da jeg fortsatt bodde på Sri Lanka. men som tamil ble det for farlig å bli værende i landet, så jeg søkte om opptak på flere utenlandske universiteter. Det første positive svaret kom fra Bergen, og dit kom jeg i 1984, forteller Velauthapillai.

Hans positive væremåte gjør inntrykk. De sosiale egenskapene i kombinasjon med et skarpt intellekt, gjorde at møtet med Norge og nordmenn gikk knirkefritt.

– Jeg hadde store forventninger da jeg kom. Dessuten var jeg svært motivert for å studere realfag. Jeg var så heldig å få gode karakterer slik at jeg fikk stipender og dermed kunne fullføre doktorgraden raskt.

Dhayalans fagfelt er elektromagnetisk modellering, og han er tilknyttet både Høgskolen og Universitetet i Bergen. Han er dessuten rektor på den tamilske skolen, han hjelper ungdom med matematikkferdigheter, har skrevet ordbøker og sitter i det regjeringsoppnevnte KIM-utvalget.

Besøk også følgende linker
Kim
http://www.kim.no/templates/Artikkel.aspx?id=2905

Hio
http://www.hib.no/aktuelt/nyheter/2010/01/Engasjertrollemodell.asp

நோர்வேயின் முதன்மை வெளிநாட்டவராக தமிழர் தெரிவு

நோர்வேயின் பத்து முதன்மை (top10) வெளிநாட்டவர்களில் ஒருவராக, தமிழரான பேராசிரியர் வேலாயுதபிள்ளை தயாளன் தெரிவுசெய்யப்பட்டுள்ளார்.

நோர்வே சமூகத்தின் சமூகக் கலாச்சார மற்றும் தொழில்சார் விடயங்களில் தாக்கத்தை ஏற்படுத்திய 10 முதன்மையான வெளிநாட்டவர்களை வருடந்தோறும் சுயாதீனமாக ஓர் அமைப்பு தெரிவு செய்து வருகிறது.

16 வயதிற்கு மேல் நோர்வே நாட்டுக்குப் புலம்பெயர்ந்து, மற்றைய வெளிநாட்டவர்களுக்கு முன்னுதாரணமாகத் திகழும் தலைமைத்துவ பண்புகளைக் கொண்ட வெளிநாட்டவர்களையே இவ் அமைப்பு தெரிவு செய்து வருகிறது. இவ்வகையில், நோர்வே, பேர்கன் பல்கலைக்கழக, பொறியியல்துறையில் பேராசிரியராக கடமைபுரியும் திரு வேலாயுதபிள்ளை தயாளனை இவ்வமைப்பு 10 முதன்மையான வெளிநாட்டவர்களில் ஒருவராகத் தெரிவு செய்துள்ளது.

பேராசிரியர் தயாளன் அவர்கள் 1984 ம் ஆண்டிலிருந்து நோர்வேயில் வசித்து வருபவர். தான் பிறந்த மண்ணையும் மக்களையும் நேசிக்கும் ஒருவரான இவர், பேர்கனில் தமிழ் மாணவர்களின் கல்வி வளர்ச்சியில் பெரும் அக்கறையோடு செயற்பட்டு வருவதோடு, பேர்கன் அன்னை பூபதி தமிழ்க் கலைக்கூடத்தின் அதிபராகவும் சேவையாற்றி வருகிறார். இளைய சமூகம் பல்வேறு ஆளுமைகள் கொண்ட வளம்மிக்க சமூகமாக வளரவேண்டுமென்பதில் அக்கறையுடன் செயற்படும் பேராசிரியர் தயாளன், நோர்வே TECH அமைப்பின் தலைவராகவும் இருந்து, தனது மண் வளம்பெற தனது பங்களிப்பைச் செய்துள்ளார்.

பேராசிரியர் தயாளன், பேர்கன் பல்கலைக்கழகத்தின் முதன்மைப் பேராசிரியராக மாணவர்களால் தெரிவு செய்யப்பட்டிருந்தார். அத்துடன் நோர்வேஜிய அரசுக்கு, குடியேறியவர்க்கான விடயங்களில் ஆலோசனை வழங்கும் KIM அமைப்பில் நோர்வேஜிய அரசினால் நியமிக்கப்பட்டிருந்தார். அத்துடன் நோர்வேஜிய கல்வித்திணைக்களத்துக்கான ஆலோசனைக்குழுவிலும், நோர்வேஜிய ஆய்வுநிறுவனத்தின் ஆலோசனைக்குழுவிலும், மற்றும் வேறு அரச, அரசசார்பற்ற ஆலோசனைக் குழுக்களிலும் பேராசிரியர் தயாளன் அங்கம் வகித்து வருகிறார்.

தமிழர்களுக்குப் பெருமை தரும் விதத்தில் அமைந்துள்ள இத்தெரிவையிட்டு தமிழ்மக்கள், குறிப்பாக மாணவர் சமூகம் மகிழ்ச்சி அடைந்துள்ளது.

Kim
http://www.kim.no/templates/Artikkel.aspx?id=2905

Hio
http://www.hib.no/aktuelt/nyheter/2010/01/Engasjertrollemodell.asp
Kilde: Aftenposten og Tamilwin

கேணல் கிட்டு உட்பட 10 வேங்கைகளின் வீரவணக்க நாள் (16.01.2010)

“கிட்டு ஒரு தனிமனித சரித்திரம்
நீண்ட ஓய்வில்லாத புயலாக வீசும்
எமது விடுதலை வரலாற்றின்
ஒரு காலத்தின் பதிவு”

அணையா தீபம்; கேணல் கிட்டு

உயிரின் அடிநாதத்தில் எழுகிறது
உனக்கான கூக்குரல் -
குண்டு தொலைக்காத உன் தைரியத்தை
ஒரு கப்பல் தகர்த்ததே சோகம்;

தோல்வி நெருங்கிடாத உன்
ராஜா பாட்டையில் -
ஒரு வெற்றி குறுக்கிட்டு
உயிர் தின்றதே வலிக்கும் ரணமானது;

எதிரியின் உறக்கத்திலும் -
உயிர் தைக்கும் மரணபயத்தை
உன் வீரிய புயலின் வளர்ச்சி கொடுத்தும் – அதை
காலம் தின்று வரலாறு பேசுகிறதே – வருத்தமில்லையா;

இரண்டில் ஒரு கால் இழந்தும்
இரட்டை குழல் துப்பாக்கி ஏந்தி
எவர் வரினும் தவிடு தவிடாக்கிய உன் வீரத்தை
ஒற்றை கப்பல் பறித்துக் கொண்டதே; நியாயமா???

இன்று உலகமறிந்த இந்திய சூழ்ச்சிக்கு
என்றோ பறையடித்து மானம் வென்ற மாவீரா;
உன் உயிர் உறைந்த எம் ஈழ தேசம் -
உன் நினைவுகளால் உன்னை -
எங்களில் உயிர்பித்திருக்குமென்றே கர்ஜிக்கிறோம்!

கப்பல் தகர்த்ததா(?) கடுந்தீ தின்றதா(?) எல்லாம்
வரலாற்றில் இருக்கட்டும்;
இதயத்தில் விளக்காக என்றுமே எரியும்
ஈழ தீபமே; அண்ணன் கேணல் கிட்டுவே;

ஒரு சபதம் புரி;
என்று வரை ஈழ காற்று வீசுமோ
என்று வரை தமிழாள் உயிர் கொள்வாளோ
என்றுவரை ஒரு ஈழ தமிழருக்கான சுவாசம் இயங்குமோ
என்றுவரை தமிழனின் கடைசி சப்தம் அடங்குமோ
அன்றுவரை அத்தனை இதயமும் உனை தாங்கியே
உயிர் பூண்டிருக்கும்;
உனக்காய் ஒரு சொட்டேனும் கண்ணீர்
சொட்டிக் கொண்டே இருக்கும்!!

- வித்யாசாகர்
----------------------------------------------------------------------

கேணல் கிட்டுவும் அவருடன் வந்த ஒன்பது தோழர்களும் தீயோடு தீயாகி வங்கக் கடலில் சங்கமித்த அந்தச் சம்பவம் சரித்திரம் மறக்காத ஒரு சாவு மட்டுமல்ல அது எங்கள் நெஞ்சங்களை நீங்க மறுக்கும் நெடும் அலையாகி நினைவெங்கும் நிலைபெற்று விட்டதொன்று. கேணல் கிட்டு தேசியத் தலைவரால் அதிகம் நேசிக்கப்பட்டவர். அவரின் அன்பை அனுபவித்தவர். தலைவரின் இலட்சியத்திற்கு தோள் கொடுத்து அவரின் மனதோடு ஒன்றித்து வாழ்ந்தவர்

அதனால்தான் தமிழீழத் தேசியத் தலைவர் “கிட்டுவை ஆழமாக நேசித்தேன் தம்பியாக தளபதியாக எனது சுமைகளைத் தாங்கும் உற்ற தோழனாக நான் அவனை நேசித்தேன். இது சாதாரண மனித பாசத்திற்கு அப்பாலானது. ஒரே இலட்சியப்பற்றுணர்வில் ஒன்றித்து போராட்ட வாழ்வில் நாம் பகிர்ந்துகொண்ட அனுபவத்தில் ஒருவரையொருவர் ஆழமாக இனங்கண்ட புரிந்துணர்வில் வளர்த்த நேயம் அது” என கேணல் கிட்டுவிற்கும் தமக்கும் இடையே இருந்த பாசப் பிணைப்பினை வெளிப்படுத்துகிறார். கிட்டு எந்தளவிற்கு தலைவரின் மனதில் இடம்பிடித்தாரோ அதேயளவு தமிழீழ மக்களின் மனங்களிலும் நிறைந்திருக்கின்றார். எந்தக் காலத்திலும் மறக்கமுடியாத அவரின் நினைவுகளோடு இன்று தமிழீழம் நிமிர்ந்து நிற்கிறது. தமிழீழ விடுதலைப் போராட்டத்தின் ஆரம்ப காலத்திலிருந்து ஆழப்பதிக்கப்பட்ட கிட்டுவின் வரலாற்றுத் தடங்கள் அழிக்க முடியாத பெரும் பதிவாக பரிணமித்துஇ தொடர்ந்து கொண்டே இருக்கின்றன.

1979ல் ஆரம்ப காலப்பகுதி விடுதலைப் போராட்டத்திற்கு அடித்தளமிடப்பட்ட காலம், சதாசிவம் கிருஸ்ணகுமார் என்னும் பதினெட்டு வயது நிறைந்த இளைஞன் தன்னை விடுதலைப் போராளியாக மாற்றியதன் மூலம் வெங்கிட்டு எனப் பெயர் மாற்றம் பெற்றுஇ பின் கிட்டு என தோழர்களால் செல்லமாக அழைக்கப்பட்டார். கிட்டுவும்இ இன்னும் சில தோழர்களும் தலைவரிடமே போரியலை நேரில் கற்றார்கள். கிட்டுவின் துடிப்பும், வேகமும் அங்கிருந்தவர்களிடையே அவரை வேறுபடுத்திக் காட்டியது. எதையும் அறிந்துகொள்ள வேண்டுமென்ற வேகமும் எந்த விடயத்தையும் அறிந்துகொள்ளும் ஆற்றலும் கிட்டுவிற்கு இயல்பாகவே இருந்ததால் தலைவரின் எண்ணங்களைஇ சிந்தனைகளைஇ மக்கள் மீது அவர் கொண்டிருந்த எல்லை கடந்த பாசத்தைஇ தலைவரின் அருகில் இருந்த கிட்டு அறிந்துகொள்கிறார். அளவு கடந்த திறமையுடன் வேகமும் விவேகமும் நிறைந்த அவரது செயற்பாடுகள் அவர் மீதான தனி நம்பிக்கை வளரக் காரணமாகின்றன. தன் மீது தலைவர் வைத்திருக்கும் நம்பிக்கையை நிரூபிக்கும் காலம் கனிந்துவரும் வரை கிட்டு காத்திருக்கிறார்.

1983 மார்ச் 04 இல் அற்புதன் தலைமையில் உமையாள்புரம் தாக்குதலுக்காக விடுதலைப் புலிகளின் அணி ஒன்று செல்கிறது. அதில் கிட்டுவும் ஒருவர், தாக்குதலுக்கான களம் தீர்மானிக்கப்படுகிறது. வீதியில் நிலக் கண்ணிவெடிகளை பொருத்திவிட்டு எதிரியின் வரவை எதிர்பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள். கண்ணிவெடிகளை கையாளும் போதியளவு செயற்திறன் போராளிகளுக்கு இல்லாத காலம் அது. இராணுவ வாகனங்கள் இலக்காக அண்மிக்கும் நேரத்தில், துரதிஸ்ட வசமாக வாகனங்களைக் கண்டு மிரண்டு ஓடி வந்த ஆட்டுக்குட்டியின் கால்கள் பட்டு கண்ணிவெடிகள் வெடிக்க போராளிகள் நிலை குலைந்து போகிறார்கள். துப்பாக்கி ரவைகளைக் கக்கியவாறு இரு இராணுவ கவச வாகனங்கள் போராளிகளை நெருங்கிவர, பின்வாங்கிச் செல்வதைத்தவிர வேறு வழி அவர்களுக்குத் தெரியவில்லை. ஆனால், கிட்டு மட்டும் எதிரியை எதிர்கொள்ளும் சாதகமற்ற களநிலையைக் கருத்திற்கொள்ளாது துணிந்து நின்று தான் வைத்திருந்த ஜுத்திறி (பு-3) துப்பாக்கியால் இராணுவ கவசவாக னத்தை நோக்கிச் சுடுகிறார். இலக்குத் தவறவில்லை. சாரதி காயப்பட வாகனம் செயலற்றுப் போகிறது. தலைவரின் நம்பிக்கையை மெய்ப்பித்த மகிழ்ச்சியோடு கிட்டு களம் விட்டு அகன்றார். அவரின் முதல் களமே தனி மனித சாதனையாக ஆரம்பமாகிறது.

1983 ஏப்ரல் 07இல் விடுதலைப் புலிகளின் தாக்குதல் அணியில் கிட்டு இரண்டாவது பொறுப்பாளராக நிலையுயர்த்தப்பட்டார். இதன்பின் சிறீலங்கா அரசால் திணிக்கப்பட்ட உள்ளுராட்சித் தேர்தலை பகிஸ்கரிக்கும் பொருட்டு கந்தர்மடம் வாக்குச்சாவடியில் இராணுவம் மீது நடாத்தப்பட்ட தாக்குதல, ஜுலை 23ல் இராணுவ வாகனங்கள் மீது நடாத்தப்பட்ட திருநெல்வேலிக் கண்ணி வெடித்தாக்குதல் என்பனவற்றிலும் கலந்து கொள்கின்றார். இவவாண்டின் இறுதிக் காலத்தில் இந்திய மண்ணில் பயிற்சிக்கெனச் சென்ற இயக்கத்தின் முதற்குழுவின் இரண்டாவது பொறுப்பாளராக கிட்டு நியமிக்கப் படுகின்றார்.

பயிற்சியை முடித்து தமிழீழம் வந்த கிட்டு 1984 மார்ச் 02இல் நடைபெற்ற குருநகர் இராணுவமுகாம் தாக்குதல் உட்பட்ட பல்வேறு தாக்குதல்களில் முக்கிய பங்கு வகித்து நெறிப்படுத்துகின்றார். இதேநேரம் யாழ். மாவட்டத் தளபதியாக இருந்த கப்டன் பண்டிதர் 1985 ஜனவரி 09இல் எதிரியுடனான மோதலில் வீரச்சாவடைய அவரின் இடத்திற்கு கிட்டு தலைவரால் நியமிக்கப்படுகின்றார். யாழ். மாவட்டத் தளபதி ஆனவுடன் யாழ். பொலிஸ் நிலையத் தாக்குதலுக்குப் பொறுப்பேற்று நடாத்திஇ அங்கிருந்த பெருந்தொகையான ஆயுதங்களைக் கைப்பற்றினார்.

யாழ். மாவட்டத்தில் கிட்டுவின் வெற்றிகரத் தாக்குதல்கள் தொடர்ந்தன. எதிரிப்படை யாழ். மண்ணில் அவனுடைய முகாமுக்குள்ளேயே முடக்கப்படுகிறது. யாழ். கோட்டையை ஆக்கிரமித்திருந்த சிறீலங்கா இராணுவம் கிட்டு என்ற பெயரைக் கேட்டாலே கதிகலங்கிப் போகும் நிலை உருவானது. மக்கள் மத்தியில் கிட்டு என்ற மூன்றெழுத்துப் பெயர் மந்திரமாக உச்சரிக்கப்படுகிறது. யாழ். மண்ணில் எதிரிப்படையை மட்டும் அவர் வெற்றிகொள்ளவில்லை. மாறாகஇ மக்களின் மனங்களையும் அவர் வெற்றிகொண்டார். மக்கள் பிரச்சினையைத் தீர்ப்பதில் அவர் அதிக அக்கறை செலுத்தினார். தொழில் நிலையங்கள்இ நூலகங்கள்இ மலிவுவிலைக் கடைகள்இ பூங்காக்கள் என்பவற்றை நிறுவி மக்களின் வாழ்க்கை நிலையை உயர்த்தினார். இவவாறாகக் கிட்டுவின் சமூகப்பணிகள் விரிவடையஇ அவர் தமிழீழத் தேசியத் தலைவரின் சிந்தனைகளைப் பிரதிபலிக்கும் ஒரு ஒப்பற்ற போராளியாக மக்களால் உணரப்பட்டார்.

தமிழீழ மக்கள் மனங்களில் மாத்திரமல்லஇ எல்லைகடந்து வாழும் தமிழ் உறவுகள் அனைவருமே கிட்டுவின் வீரசாதனைகளை அறிந்து பெருமிதம் அடைந்தார்கள். விடுதலைப் புலிகளால் மன்னாரில் வைத்துச் சிறைப்பிடிக்கப்பட்ட இரு சிங்களச் சிப்பாய்களின் விடுவிப்பு தொடர்பாக 1986 நவம்பர் 10இல் சிங்கள இராணுவத் தளபதியான கேணல் ஆனந்த வீரசேகராஇ கப்டன் கொத்தலாவை ஆகியோரை தனது இடத்திற்கு அழைத்துச் சந்தித்ததன் மூலம் கிட்டு என்ற பெயர் சிங்கள மக்கள் மத்தியிலும் பிரபல்யம் அடைந்தது.

1987 மார்ச் இறுதியில் தேசத்துரோகி ஒருவனின் கைக்குண்டுத் தாக்குதலினால் தனது இடதுகாலை இழந்த கிட்டு தனது மனஉறுதியால் முன்னைய வேகத்துடனும்இ திடகாத்திரத்துடனும் விடுதலைப் போருக்கு வலுச்சேர்ப்பவராக வளர்ந்து வந்தார். இந்திய இலங்கை ஒப்பந்த காலத்தில் தனது சிகிச்சைக்காக இந்தியா சென்ற கிட்டு ஒப்பந்தம் முறிவடைந்த நிலையில்இ இந்திய அரசினால் திணிக்கப்பட்ட போரின் உண்மை நிலைப்பாட்டை வெளிக் கொணர பெரிதும் பாடுபட்டார். இந்திய அரசியல் தலைவர்கள்இ பத்திரிகையாளர்களர்இ கலைஞர்கள்இ பேராசிரியர்கள் எனப் பலரையும் சந்தித்துஇ எமது நிலைப்பாடு தொடர்பாக எடுத்துரைத்தார். எமது தியாக வரலாறுகளை பல வெளியீடுகள் மூலம் இந்திய மக்களின் பார்வைக்குக் கொண்டுவந்தார். இவவாறான நிலையில் கிட்டுவை இந்திய அரசு வீட்டுக்காவலிலும்இ சென்னை மத்திய சிறையிலும் கைதியாக அடைத்து வைத்திருந்தது. சிறைக்குள் இருந்தபடியே அவர் தமிழகத்திலிருந்து வெளிவரும் தேவி இதழுக்கு போராட்டம் தொடர்பான நீண்ட தொடர் கட்டுரையை எழுதினார். சிறையிலிருக்கும் தன்னை விடுவிக்கும்படி கிட்டு நடாத்திய அகிம்சைப் போருக்கு அஞ்சிய இந்திய அரசு அவரை தமிழீழத்தில் விடுதலை செய்தது. விடுதலை பெற்ற கிட்டு வன்னிக் காட்டில் தலைவரைச் சந்தித்து இந்திய இராணுவத்திற்கு எதிரான போருக்கு இறுதிவரை முகங் கொடுத்தார்.

இந்திய இராணுவம் மெல்ல மெல்ல தோல்விமுகம் காணும் நிலை உருவானது. அமெரிக்காவிற்கு வியட்நாமும்இ ரஸ்யாவிற்கு ஆப்கானிஸ்தானும் புகட்டிய பாடத்தை தமிழீழம் இந்தியாவிற்குப் புகட்டியது. இந்நிலையில் இலங்கை அரசு இந்தியாவை நிராகரித்து புலிகளுடன் பேச முன்வந்தது. 1989இல் சிறீலங்கா அரசுடன் பேசுவதற்கு கொழும்பு சென்ற குழுவில் அங்கம் வகித்த கிட்டு விடுதலைப் புலிகளின் வெளிநாட்டுப் பிரிவுப் பொறுப்பாளராக அங்கிருந்தபடியே லண்டனுக்குப் பயணமானார்.

கிட்டு லண்டனில் வாழ்ந்த காலத்தில் புலம்பெயர்ந்து வாழ்ந்த தமிழரிடையே போராட்ட உணர்வையும்இ நம்பிக்கையையும் ஊட்டினார். களத்தில்இ எரிமலை’ எனப் பல்வேறு சஞ்சிகைகள் மூலம் ஈழத்தில் நடக்கும் நிகழ்வுகளை மக்களுக்கு எடுத்துச் சென்றார். விடுதலைப் புலிகள் மாணவர் அமைப்புஇவிடுதலைப் புலிகளின் கலைபண்பாட்டுக் கழகம்இ எனப் பல்வேறு அமைப்புக்களையும் வெளிநாட்டில் அமைத்துச் செயற்பட்டார். விடுதலை உணர்வையும்இ தாய் மண்ணின் பற்றுறுதியையும் தாயக மண்ணை விட்டு புலம்பெயர்ந்த மக்கள் மறந்து போகாவண்ணம் தனது செயற்பாட்டை விரிவுபடுத்தினார். எனினும் கிட்டு எங்குதான் வாழ்ந்தாலும் எப்பணியைச் செய்தாலும் அவர் மனம் தமிழீழ மண்ணையே சுற்றிவந்தது. அவர் தலைவரைஇ தாயகத்தைஇ தமிழீழ மக்களை ஆழமாக நேசித்தார். தமிழீழத்தில் எப்போது தனது கால் மீண்டும் பதியும் என ஏக்கத்தோடு காத்திருந்தார்.

கிட்டு எதிர்பார்த்திருந்தது போல தமிழீழத்திற்குச் செல்லும் வாய்ப்பு அவருக்குக் கிட்டியது. குவேக்கஸ் சமாதானக் குழுவின் யோசனைகளுடன் ஐரோப்பிய நாடொன்றிலிருந்து சர்வதேச கடற்பரப்பினூடாக எம்.வி அகத் என்ற கப்பலில் கிட்டுவும் அவரது தோழர்களும் பயணமானார்கள். யாரும் சென்று வரக்கூடிய சர்வதேச கடற்பரப்பில் இந்தியா தனது சதிவலையைப் பின்னியது. இந்தியக் கடற்படை சர்வதேச கடல் எல்லையில் கிட்டுவின் கப்பலை மறித்து வலுக்கட்டாயமாக தனது எல்லைக்குள் இழுத்துச் சென்றது. சமாதான முயற்சிகள் பற்றி இந்திய அரசிடம் எவ்வளவோ எடுத்துச் சொல்லியும் அவை பயனற்றுப் போயின. குமரப்பாஇ புலேந்திரன்இ திலீபன்இ ஜொனி என எமது தளபதிகளின் தொடர் இழப்புக்குக் காரணமான இந்தியா தனது பொறிக்குள் மூத்த தளபதி கிட்டுவையும் சிக்கவைத்தது. உயிரிலும் பெரிது தன்மானம் என நினைக்கும் தலைவனின் வழியில் வளர்ந்த கிட்டுவும் ஒன்பது தோழர்களும் அன்று ஆட்சியிலிருந்த இந்திய அரசிடம் பணிந்து போகாதுஇ தமிழீழத்தைஇ தலைவனை நினைத்தவாறே தீயில் கலந்து கடலில் சங்கமித்துப் போனார்கள்.

கேணல் கிட்டுவின் இறுதி அஞ்சலி நிகழ்வில் தமிழீழத் தேசியத் தலைவர்

கிட்டுவின் இழப்பு தலைவனின் ஆத்மாவை மாத்திரமல்ல, தமிழினத்தின் ஆத்மாவையே பிழிந்த ஒரு சோக நிகழ்வு. மக்களால் மனதாரப் போற்றப்பட்ட அந்தப்பெரு வீரனை இனி எங்கு காண்போம் எனத் துடித்தனர் மக்கள். பல இழப்புக்களைக் கடந்து வாழக்கற்றுக்கொண்ட மக்களிற்கு கிட்டுவின் இழப்பு ஜீரணிக்கமுடியாத தொன்றாகவே இருந்தது. எனினும் தோல்விகளையும், இழப் புக்களையும் தனக்கான வெற்றியின் பாடமாக் கிக் கொள்ளும் தலைவர், கிட்டுவின் இழப் பிற்கு புதிய பரிமாணத்தைக் கொடுக்கின் றார். “கிட்டு நீ சாகவில்லை, ஒரு புதிய மூச் சாக பிறந்திருக்கிறாய்” எனக்கூறி தனக் குள் ஒரு வீரசபதம் எடுத்துக்கொள்கிறார்.

இன்றைய உலகில், தமிழினத்தின் விடுதலைப் போராட்டம் எவராலும் நிராகரிக்க முடியாத பெரும் வடிவம் எடுத்ததில் கிட்டுவின் பங்கு இன்றியமையாதது. உலகெங்கும் சிதறிவாழ்ந்த தமிழ் மக்களை ஒருங்கிணைத்து, தமிழீழ விடுதலையை நோக்கி அவர்களை அணிதிரட்டுவதில் கிட்டு வெற்றி கண்டார் என்றே சொல்லவேண்டும். அந்தநிலை இன்று இன்னும் விரிவடைந்து மக்கள் -புலிகள் என்ற வேறுபாட்டை இல்லாதொழித்துவிட்டது. சர்வதேச சமூகம் விடுதலைப் போராட்டங்களையும், பயங்கரவாதத்துடன் இணைத்து தனது பிற்போக்குத் தனமான செயலை நியாயப்படுத்திவரும் வேளைகளில்கூட, உலகெங்கும் பரந்துநிற்கும் தமிழ் மக்கள் அந்த நெருக்கடிக்கு முகம் கொடுத்து தொடர்ந்தும் எழுச்சி கொள்கிறார்களென்றால் அது கிட்டுவால் அன்று விதைக்கப்பட்ட விடுதலை குறித்த கருத்துருவாக்கமும் விழிப்புணர்வுமே அடிப்படைக் காரணமாகின்றன.

கெரில்லா அமைப்பாக இயங்கிய அந்த நாடகளில், சிறியரக ஆயுதங்களைக்கொண்டு பெரும் சாதனைகளை நிலைநாட்டிய அந்த ஒப்பற்ற வீரனின் பெயரிலே, இன்று தமிழீழ தாயகத்தில் உருவாக்கப்பட்டுள்ள கனரக ஆயுதங்களைக் கொண்ட மிகப்பெரிய படையணி தனது சாதனைகளால் உலகத்தை வியக்கவைக்கின்றது. போரியல் நுணுக்கமும் போரிடும் திறனும் கொண்ட கேணல் கிட்டு பீரங்கிப் படையணி எண்ணிலடங்கா சமர்க்களங்களில் ஈட்டிய பெரும் வெற்றிகள் மூலம், தனது சாதனைத் தடங்களை தொடர்ந்தும் பதித்துக்கொண்டிருக்கின்றது. நவீன போரி யற்கலையில் தமிழனின் தேசியப்படை முன்னேறிச் செல்வதற்கு கிட்டுவின் கனவும் ஒரு காரணம்.

ஊடகங்களில் தமிழரின் உண்மையான முகம் வெளியில் தெரியவேண்டும் என்பதில் கிட்டு அதிக அக்கறை காட்டினார். தமிழினத்தின் நியாயப் போராட்டங்களை பயங்கரவாதப்படுத்தி உலகெங்கும் பொய்யுரைக்கும் சிறீலங்கா அரச ஊடகங்களையும் அவற்றைச் சார்ந்துநிற்கும் சர்வதேச ஊடகங்களையும் கடந்து, உண்மையான செய்திகள் உலகெங்கும் தெரிவிக்கப்படவேண்டும் என்பதே அவர் கொண்டிருந்த எண்ணமாகும். இவை இன்று நிறைவேறிக்கொண்டிருக்கின்றன. தமிழீழத்திலும் உலகெங்கிலும் வாழும் தமிழ் மக்கள் தங்களுடைய விடுதலைப் போராட்டத்தின் உண்மை முகத் தோற்றத்தை உணரக்கூடிய விதத்தில் தமிழ் ஊடகத்துறை பெற்றிருக்கும் அபரிமிதமான வளர்ச்சிக்கு கிட்டுவின் எண்ணங்களின் தாக்கமும் ஒரு காரணம்.

சிறுவர் நலன்பேணும் திட்டங்கள், கல்வி, அபிவிருத்தி, பொருண்மிய மேம்பாடு, சமூக மேம்பாடு என மக்கள் நலன்பேணும் திட்டங்களில் அவர் காட்டிய அதீத அக்கறையின் பயனாக இன்னும் எம்மண்ணில் இச்செயற்பாடுகள் பெரும் வளர்ச்சி பெற்ற நிலையில் முன்னெடுக்கப்படுகின்றன. இவற்றுக்கு மேலாக, ஒன்றுபட்ட தமிழினத்தின் எழுச்சியை இவர் கனவாகக் கொண்டிருந்தார். எதிரியின் இறுகிய பிடிக்குள்ளும் நிமிர்ந்து நின்று தமிழ் மக்கள் வெளிப்படுத்தும் உணர்வெழுச்சி கிட்டுவின் கனவிற்கு கட்டியம் கூறிநிற்கின்றது.

எங்கும் எதிலும் எல்லாவற்றிலும் கிட்டு என்றும் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறார். தமிழினத்தின் ஆன்மாவில் அழிக்கமுடியாததோர் இடம் அவருக்கு என்றுமுண்டு. எல்லையற்ற திறமைகளாலும் மக்கள் மேல் அவர் வைத்திருந்த உண்மையான பாசத்தினாலும் தமிழினத்தில் நீங்காத நினைவுகளை அவர் பதித்துச் சென்றி ருக்கின்றார். இறுதிமூச்சுவரை தமிழினத்தின் தன்மானம் காத்து தமிழினத் தலைவனுக்குப் பெருமையைச் சேர்த்த அந்த ஒப்பற்ற வீரனை எந்நாளும் எவராலும் மறக்கமுடியாது. “கிட்டு ஒரு தனிமனித சரித்திரம், நீண்ட ஓய்வில்லாத புயலாக வீசும் எமது விடுதலை வரலாற்றின் ஒரு காலத்தின் பதிவு” எனக்கூறும் தமிழீழத் தேசியத் தலைவரின் எண்ணங்களோடு ஒன்றிணைந்து கேணல் கிட்டுவை நெஞ்சிலேற்றுவோம். அவர் நினைவு தினத்தில் உறுதியெடுத்துக்கொள்வோம்

நடுக்கடலில் படுகொலை
‘கிட்டு பயணம் செய்து எம்.வி. யகதா என்னும் கப்பல் ஹோண்டுராஸ் நாட்டிலுள்ள சான் – லோரன்சோ என்னும் துறைமுகத்தில் பதிவு செய்யப்பட்டதாகும். இந்தக் கப்பலின் மேற்புறத்தில் அதன் பெயரும் அஃது எந்த நாட்டிற்கு உரியது என்பது; தெளிவாக எழுதப்பட்டிருந்தன. இந்தியக் கடற்படைக் கப்பல்கள் 14.1.93 அன்று இரவு 10.30 மணிக்கு அதன் அருகில் நெருங்கிய பொழுது ”இக்கப்பலின் பெயரைப் பார்க்க முடியவில்லை அதன் மீது எந்த நாட்டுக் கொடியும் பறக்கவில்லை”" என்று குற்றம் சாட்டுவது அர்த்தமற்றது. ஏனென்றால் எந்த நாட்டுக்கொடியும் கதிரவன் மறைந்த பி;ன்பு பறக்கவிடுவது வழக்கமல்ல. ஏன் இந்தியாவின் கொடி பறக்கவில்லை.

7.1.93 அன்று இந்தோனேசியாவின் மலாக்கா – சந்தியிலுள்ள பியுூபர் – கலா தீவி;ல் தளபதி கிட்டுவும் மற்றும் 9 விடுதலைப் புலிகளும் இந்தக் கப்பலில் ஏறி;னார்கள். இந்தக் கப்பலில் ஆயுதங்கள் எதுவும் இருக்கவில்லை. தமிழீழப் பகுதிக்குக் கொண்டு செல்வதற்காகப் பெட்ரோல், டீசல், மருந்துகள் போன்றவை மட்டுமே இருந்தன. இவற்றுடன் ஆயுதங்களோ, வெடி மருந்துகளோ எடுத்து வருவது அபாயகரமானது. எனவே அவற்றைக் கொண்டு வரவில்லை.

13.1.93 அன்று இந்தியாவில் இருந்து 440 மைல்களுக்கு இப்பாலும், இலங்கையின் தென் முனையிலிருந்து 290 மைல்களுக்கு அப்பாலும், நிலநேர்கோட்;டிற்கு வடக்கில் 6 பாகையிலும் நிலக்கோட்டிற்கு கிழக்கே 8 பாகையிலும் இந்தக் கப்பல் சென்று கொண்டிருந்த பொழுது கப்பல் நிறுத்தப்பட்டு கடலைகளின் இயற்கையோட்டத்தில் மெதுவாக ஊர்ந்து கொண்டிருந்தது. சனவரி 16-ஆம் நாள் அவர்கள் யாழ்ப்பாணத்தை அடையவேண்டியிருந்ததால் அங்கிருந்து வரும் சமிஞ்கைக்காகக் காத்திருந்தார்கள். அதே இரவு 10.30 மணியளவில் இந்தியக் கடற்படை கப்பல் ஒன்று விடுதலைப் புலிகளின் கப்பலை அணுகியது. இரவு நேரம் ஆதலால் இந்தியக் கப்பலை விடுதலைப் புலிகளால் அடையாளம் காண முடியவில்லை. இந்திய கடற்படைக் கப்பலிலிருந்து வானொலி மூலமாக் கப்பலின் காப்டன் ஜெயச்சந்திரனுடன் தொடர்பு கொள்ளப்பட்டது. ‘திரிகோணமலையை நோக்கி இந்தக் கப்பல் செல்கிறதா” என்று கேட்டபொழுது ‘ஆம்” என்று பதில் கொடுக்கப்பட்டது. பொதுவாக ஒரு கப்பலை நோக்கி இது போன்ற கேள்விகள் கேட்கப்படுவதில்லை. இடுத்த கேள்வியாக ‘நீங்கள் இலங்கைத் தமிழர்களா”? என்று கேட்கப்பட்டது. அதற்கும் ‘ஆம்” என்று பதில் கொடுக்கப்பட்டது. மேலும் ‘யகர்தா” கப்பலில் பயணிகள் யாரும் இருக்கின்றார்களா என்பதை பார்த்து அறிய இந்தி;யக் கடற்படைக் கப்பலின் காப்டன் விரும்புவதாகவும் கூறப்பட்டது. இதற்கு பின்னர் ஜெயச்சந்திரன் ”கேள்விகளுக்கு மேல் கேள்விகள் கேட்கும் நீங்கள் யார்?”" என்று வினாவினார். தாங்கள் ‘சர்வதேசக் காவல் பணிபுரிவதாக” இந்தியக் கடற்படைக் கப்பலின் காப்டன் பதில் கூறினார். ‘யகதா கப்பலின் பயணிகள் யாரும் இருக்கிறார்களா”? என்பதை அறிந்து கொள்வதில் மாத்திரமே அவர்கள் தீவிரம் காட்டினார்கள். அதன் பின்பு தங்கள் கப்பலை நெருங்கக்கூடாது என்று ஜெயச்சந்திரன் இந்தியக் கடற்படைக் கப்பலை எச்சரித்தார்.

சிங்களக் கடற்படைக் கப்பல்தான் தங்களை வழிமறிக்கிறது என்று ஜெயச்சந்திரனும் மற்றவர்களும் நினைத்தார்கள். எனவே அதை தாக்குவதற்கு ஆயத்தம் ஆனார்கள். இதற்குப் பின்னர்தான் இந்திய கடற்படைக் கப்பலின் காப்டன் தாங்கள் யார் என்ற உண்மையைத் தெரிவித்தார்.

ஜ.என்.எஸ்.38 விவேகா என்னும் இந்தியக் கடற்படைக் கப்பல்தான் தங்களை மறிக்கிறது என்ற விவரம் தெரியவந்தது. இந்த உண்மை தெரியவந்ததும் அந்தக் கப்பலை தாக்கவேண்டாம் என்று தளபதி கிட்டு ஜெயச்சந்திரனுக்கு ஆணையிட்டார். ஏற்களவே இந்தியாவிற்கும் விடுதலைப் புலிகளுக்கும் உள்ள உறவு சீராக இல்லாததாலும் விடுதலைப் புலிகள் இந்தியாவுடன் பகையுணர்ச்சி கொண்டிருக்கின்றார்கள் என்ற பொய்ச் செய்திகள் பரப்பப்பட்டு வரும் சுூழ்நிலையிலும் இந்தியக் கடற்படைக் கப்பலை நாம் தாக்கினால் அது மேலும் வேண்டாத விளைவுகளை ஏற்படுத்தும் எனவே, நமது உயிரை இழக்க நேர்ந்தாலும் பரவாயில்லை இந்தியக் கப்பலைத் தாக்க வேண்டாம் என்று தளபதி கிட்டு திட்டவட்டமாகச் கூறினார்.

அதன் பின்பு இந்தியக் கடற்படைக்கப்பலின் காப்டனுடன் வானொலி மூலம் பேசுவதற்கு கிட்டு விரும்பினார்.

இந்திய காப்டன் கிட்டுவை யார் என் விசாரித்தார். அதற்கு கிட்டு பதில் அளிக்கும்போது ‘தன்னை இப்பொழுது மாறன் என்று அழைக்கலாம்” பின்பு தன்னுடைய உண்மையான அடையாளத்தை தெரிவிக்கிறேன்” என்று பதில் கூறினார். எங்களுடைய கப்பலை எதற்காக மறிக்கிறீர்கள் என்று கேட்ட பொழுது அதற்குப் பதில் அளித்த இந்தியக்; கப்பலின் காப்டன் ‘அது பற்றி எனக்குத் தெரியாது, உங்களுடைய கப்பலை கடற்கரைக்குக் கொண்டுவரும்படி ஆணை பிறப்பிக்கப்பட்டிருக்கிறது. அவ்வாறு செய்யத் தவறினால் உங்கள் கப்பலைத் தாக்க நேரிடும்” என்று எச்சரித்தார்.

தங்களுடைய கப்பலில் பெட்ரோல், டீசல் ஆகியவை சேமித்து வைக்கப்பட்டு இருப்பதால் சண்டை மூண்டால் பெரும் சேதம் ஏற்படும் என்பதால் இந்தியக் கடற்படைக் கப்பலைத் தொடர்ந்து செல்லக் கிட்டு முடிவு செய்தார்.

சனவரி 14-ஆம் நாள் காலை 6 மணிக்கு மற்றொரு இந்தியக் கடற்படைக் கப்பல் கிட்டுவின் கப்பலுக்கு அருகே வந்தது. ஜ.என்.எஸ். பாப்பா 44 கிருபாணி என்னும் கப்பல் ஒருபுறமும், ஜ.என்.எஸ் 38 விவேகா மறுபுறமும் கிட்டுவின் கப்பலுக்குத் காவலாக இந்தியக் கடற்கரையை நோக்கி வழிநடத்திச் சென்றன. எம்.வி.யகதா கப்பலில் தளபதி கிட்டு பயணம் செய்கிறார் என்பதை நன்கு தெரிந்துகொண்டு, அவரை யாழ்ப்பாணம் செல்லவிடாமல் தடுத்து உயிரோடு சிறைபிடித்துச் செல்லவே இந்தியக் கடற்படைக்கப்பல்கள் வந்திருக்கின்றன என்ற உண்மை தெளிவாகியது. இருந்தாலும்; கிட்டு இந்தியக் கடற்படைக் காப்டனுடன் மீண்டும் பேச்சுவார்த்தை நடத்தினார். விடுதலைப் புலிகளின் தலைவர் பிரபாகரன் அவர்களைச் சந்தித்து சமாதான் திட்டம் ஒன்றைப் பற்றி விவாதிக்கவே தான் யாழ்ப்பாணம் நோக்கிச் சென்று கொண்டு இருப்பதாகச் கிட்டு கூறினார். ஆனால் இந்தியக் காப்டனோ அவர்களைச் சென்னையை நோக்கி வருமாறு வற்புறுத் தினார். சென்னை அழைத்துவரவேண்டிய அவசியம் என்ன? என்று கேட்டபொழுது அவர் அதற்கு மழுப்பலான பதில் கூறினார். அது பற்றி தனக்கு எதுவும் தெரியாதென்றும், கிட்டு சென்னை வந்த பின்பு உயர் அதிகாரிகள் அவரைச் சந்தித்து மேலும் பேசுவார்கள் என்றும் கூறினார்.

இந்தப் பேச்சுக்களிடையே பயணட் தொடர்ந்தது. சென்னை அருகேயுள்ள எண்ணு}ரிலிருந்து கிழக்கே 16ஆவது மைலுக்கு யகாதா கப்பல் வந்த பொழுது அதை நிறுத்தி நங்கூரம் பாய்ச்சும்படி கிட்டு ஆணையிட்டார். அதற்குமேலும் பயணம் செய்தால் இந்தியாவின் கடல் எல்லைக்குள் நுழைவதற்கு கிட்டு திட்டவட்டமாக மறுத்துவிட்டார். இந்த நிலைமையில் மற்றொரு இந்தியக் கடற்படைக் கப்பலான ஜ.என்.எஸ் சாவித்திரி விரைந்து வந்து கிட்டுவின் கப்பலை முற்றுகையிட்ட கப்பல்களுடன் சேர்ந்துகொண்டது. உடனடியாகச் சரண் அடையும்படி கிட்டுவுக்கு ஆணையிடப்பட்டது. அதற்குக் கிட்டு மறுத்துவிட்டார். தன்னுடன் பேச்சுவார்த்தை நடத்த விரும்பினால் இந்திய உளவுத்துறை தலைவர்களையோ சென்னையில் உள்ள அரசியல் தலைவர்களையோ அழைத்து வரும்படி கிட்டு கேட்டுக்கொண்டார். அதை ஏற்பதற்கு இந்திய கடற்படை தளபதி மறுத்துவிட்டார்.

16-ஆம் நாள் காலை 6 மணி வரை அவகாசம் தருவதாகவும் அதற்குள் கிட்டுவும் மற்றவர்களும் சரணடைய வேண்டும் என்றும் இல்லையென்னறால் அதிரடிப்படை அவர்களைத் தாக்கிச் சிறைபிடிக்கும் என்றும் எச்சரித்தார். சரியாக காலை 6 மணிக்கு இரண்டு உலங்குவானு}ர்திகளும் மூன்று போர் விமானங்களும் கிட்டுவின் கப்பலைச் சுற்றி வட்டமிட்டன. கப்பலின் மேல் தளத்தில் தளபதி கிட்டு நின்ற வண்ணம் எதையும் சந்திக்கத் தயாரானார்.

சிறிது நேரத்தில் கிட்டுவின் கப்பலை நோக்கி இந்திய கடற்படைக் கப்பல்கள் பீரங்கிகளால் சுட்டன. கப்பலின் கேப்டன் ஜெயசந்திரனையும் மற்றும் மாலுமிகளையும் கடலில் குதித்துத் தப்புமாறு கிட்டு ஆணையிட்டார். தன்னுடனிருந்த விடுதலைப் புலிகளை நச்சுக்குப்பிகளைத் தயாராக வைத்துக் கொள்ளும்படியும் உத்தரவிட்டார். ஆனால் மாலுமிகள் கிட்டுவை ஆபத்தில் சிக்கவைத்துவிட்டுத் தாங்கள் மட்டும் தப்பிச்செல்ல விரும்பவில்லை. ‘தேவையில்லாமல் அவர்கள் தங்கள் உயிர்களை தியாகம் செய்ய வேண்டியதில்லை” என்று கூறிய கிட்டு அவர்களை ஒவ்வொருவராக பிடித்துக் கடலில் தள்ளினார். கடலில் அவர்கள் குதிக்கும்பொழுது தங்கள் கப்பல் பற்றி எரிவதையும் எரிந்து கொண்டிருக்கும் தீச்சுவாலைக்கு நடுவே தளபதி கிட்டுவும் மற்ற விடுதலைப் புலிகளும் கம்பீரமாக நிற்பதையும் பார்த்தனர்.

16.1.93 அன்று அதிகாலை 6.30 மணிக்கு இந்த நிகழ்ச்சி நடந்தது. இந்தியக் கடற்படை கப்பல்கள் பீரங்கி குண்டுகளால் தாக்கியதால் கிட்டுவின் கப்பல் தீப் பிடித்து எரிந்தது. கடலில் குதித்த கப்பலின் மாலுமிகளை இந்தியக் கடற்படைக் கப்பல் காப்பாற்றிச் சிறைபிடித்தது. அவர்களில் சிவலிங்க கேசவன், கிருஷ்ணமூர்த்தி ஆகிய இருவருக்கும் படுகாயம் எற்பட்டது. கைது செய்யப்பட்டவர்களை நியாயமாக சென்னைக்கு கொண்டு வந்திருக்கவேண்டும். ஏனென்றால் சென்னைக்கு அருகே கிட்டுவின் கப்பலைச் சுற்றி வளைத்தாக இந்தியக் கடற்படை குற்றம் சாட்டி இருந்தது. அதற்கு மாறாகவும் சட்டத்திற்குப் புறம்பாகவும் கைது செய்யப்பட்டவர்களை விசாகப்பட்டினத்திற்குக் கொண்டு சென்றார்கள். சென்னைக்கு கொண்டு வந்தால் தமிழ்நாட்டு மக்கள் மத்தியில் கொதிப்புணர்வும் கிளர்ச்சியும் வெடிக்கலாம் என்று அவர்கள் அஞ்சியதே இதற்குக் காரணமாகும்.

கிட்டு தன்னுடைய கப்பலில் ஏறிற பொழுது ”தலைவர் பிரபாகரன் அவர்களிடம் கொடுப்பதற்காக பல முக்கியமான ஆவணங்களை ஒரு கைப்பெட்டியில் கிட்டு வைத்திருந்தார்.மேலும் இரண்டு அல்லது மூன்று பெட்டிகளில் 15 இலட்சம் அமெரிக்க டாலர்களையும் வைத்து இருப்பதாகக் கிட்டு என்னிடம் கூறியிருந்தார்”" எனக் கப்பலின் கேப்டன் ஜெயச்சந்திரன் தெரிவித்தார்.

மேற்கு ஜரோப்பிய நாடுகள் தயாரித்து அளித்த சமாதானத் திட்டத்துடன் தமது தலைவரைச் சந்தித்துப் பேசுவதற்காகவே யாழ்ப்பாணம் நோக்கிச் சென்ற தளபதி கிட்டுவை இந்தியக் கடற்படை வழிமறித்துப் படுகொலை செய்தது.

தகவல் - காவியநாயகன் கிட்டு – Maaveerarkal – Heroes
                 - நடுக்கடலில் படுகொலை – பழ நெடுமாறன்

Colonol Kittu - The Struggle was his Life

One of the most beloved of all the Thamileelam leaders, Sathasivam Krishnakumar, affectionately referred to as ‘Kittu’, died on 16th January 1993.

I had known Kittu for a relatively short period of three years. And as I write I am mindful that there are many others who have known and worked with him for much longer periods of time; who have known and worked with him since the early days of the Liberation Tigers when they numbered only a handful to the days when he functioned as Commander in Jaffna. I am mindful also of the thousands of others in Tamil Eelam and in many other parts of the world whose lasting affection he has won. And I count myself as one of them.

During these three years, I have gained many insights both of Kittu, as a leader of a people and of the movement of which he was such an illustrious part. I have been enrichened in the process.

Mahatma Gandhi was once asked whether he sought power. He replied no, I do not seek power. I seek to serve. But, he added truthfully: “I know that as I serve power will accrue to me.”

Sathasivam Krishnakumar served his people and served them well. As he served his power to influence and direct his people grew. It seems to me that in the end, that is what charisma is about. Kittu was a charismatic leader. His commitment to the struggle and to the leader of that struggle, Velupillai Pirabakaran was total. I remember a story he once related about a conversation that he had with a long-standing Tamil expatriate supporter of the struggle, whose commitment to the struggle was unquestioned. He said that he had told this Tamil expatriate:

“You know, I would rate your commitment, at say 50% or 60%; in fact I would rate my own commitment at perhaps 85% or 90% compared with Thalaivar Pirabakaran’s commitment of 100% - after all that is why he is the leader and we follow” It was Kittu’s way of saying that in the end ‘commitment’ must be measured, not simply by the words one utters but by what one gives to the struggle in terms of oneself.

With the SL Army officers
Some years back I was in Lucerne in Switzerland. A young Eelam Tamil activist took me around some excavations of pre ice age rocks. As we came out, at the exit there was a geological clock which illustrated the reality that on a 24-hour time scale, man’s own existence may be counted in seconds.

I remarked aloud that it was in our existence in a speck of time, and that too, in a speck of space, that conflict and confrontation seem to assume such great importance.

The young Eelam Tamil activist was quick to respond. He said:
‘‘Annai, what you say is true. But how many of us truly live our lives on the basis of that perception? In the case of Pirabakaran, he has committed his life to what he believes must be done, here and now’’.
This young Eelam Tamil activist, who if not for standardisation, may have made his own contribution to further intellectual thought in some university, was making a succinct point: ‘‘No Vethantham please.’’

It was persons such as this young Eelam Tamil activist in Lucerne that Sathasivam Krishnakumar nurtured, enthused and cultivated. Kittu once said to me: ‘‘Orators do not become leaders but leaders may become orators.’’

Training the cadres
Words, which were not related to deeds, were worthless. In Aurobindo‘s words: “Truth and knowledge are an idle gleam if they do not bring power to change the world.” Sathasivam Krishnakumar belonged to the true intelligentsia of Tamil Eelam. Not to the pseudo intelligentsia which reads books that other people write to find ideas which they can then expound or worse still, pass off as their own. Not to the pseudo intelligentsia, which writes and thinks in English and has little understanding of that which is felt and thought by the Tamil people.

Not to the pseudo intelligentsia, which quarrels endlessly about what ought to be done without knowing how or when to start. Sathasivam Krishnakumar, abstracted and conceptualised his own experience, read widely, sought to integrate that which he read with his life and then set about influencing a people to action. To him, theory was a very practical thing.

He was an intellect with a deep understanding and a great breadth of vision. His interests covered a wide spectrum: culture to human rights; methods of warfare to diplomacy and political manoeuvre; providing children with playgrounds and nurseries to the emancipation of women. Every thing was related to the need of the struggle back at home.

He once said to me about the Tamil Nation monthly, which I edited:
‘‘Annai, what you write, I like to read but the sentences are some times long and difficult to follow. There may be others like myself who may have difficulty to read in English but they too should be able to read and understand.’’ I learnt, and tried to change as best as I could.

At the same time, he was not small-minded. He was strong enough to praise. He had an understanding of layout and the need to marry content with form. He would praise the lay out of the paper - not generally but in relation to specific pages and photographs - but always prefacing his comment with ‘‘I do not say it simply to praise’’.

He was interested in photography as an influential instrument of communication. It was not surprising that during recent months he should have sought to express himself in painting in oils and in acrylic. He was a perfectionist in all that he did. The video, the booklet, even appearance at a conference in Geneva.

‘‘If you are appearing as a representative of a nation amongst other nations, appearance too is important.’’

He was always thinking and reflecting about the struggle and urging others to do the same. Ideating - almost compelling others to ideate, he was a restless engine of the struggle. There was an enthusiastic eagerness to learn and apply that learning which was infectious.

With Nedumaran
He was a good cook and he enjoyed his cooking. There was an occasion, about an year ago, when he said: ‘‘Annai: today I will cook.’’ He turned out an excellent mutton curry. It was rather spicy and hot, but, perhaps, that was not surprising.

He said: “You know, every one in the struggle on the ground had to learn to cook. At best, we had only one meal a day. We took turns cooking. But those who cooked simply because it was a duty to be done, did not turn out tasty food. Those who put their heart into it were the good cooks. After cooking, when I shared the food with the others I began to have some understanding of how my mother must have felt when she cooked for her children.’’

He added: “Recently, a book written by some Tamil academics tried to trivialise this by saying that ‘cooking’ is the only ideology that we have. These so called ‘academics’ seem to have little understanding about how a struggle takes shape on the ground and the human relationships that are built.”

He would talk of the early beginnings when they were but a handful. How Pirabakaran picked his early team members - many of who were now dead. He would talk about his days in Jaffna as Commander. About the small zoo where the children came to see the animals, the leopards and the monkeys. How the children called him Kittu Mama. His eyes lit up and the listeners also caught something of his enthusiasm and affection.

He would speak of action in battle - how single-minded one needed to be once engaged in battle. There could be no wavering. No question of a Hamlet-like ‘to be or not to be’. He would pause reflectively and say:

“It was almost as if one was transformed in the heat of battle into another being.”
He was a disciplined follower of his leader – A steadfast fighter in the struggle for freedom. He talked about the power that Mahatma Gandhi wielded and the importance of rooting a movement in the people. He disliked labels for spiritual endeavour. He rejected established religions. At the same time there was a recognition by him of the spiritual in man.

He once asked: ‘‘what is the proper Tamil word for that which you call spiritual?’’ We ended up by agreeing that we may call it ‘athmeeham’. At the same time, he recognised that this too was a label. Again there was always the seeking for the roots of spirituality in our own people, in the growth of our own Dravidian culture and traditions. He was an opponent of casteism and Brahminism and rejected it at every turn.

With Vijaya Kumaratunge (President Chandrika's Husband)
Above all else he was a leader of people. He commanded not simply the respect but also the loyalty and love of those with whom he worked. He had difficulty with reading in English, but as each month went by his command of the language became better.

He was interested in reading about detailed organisational methods – the training of individuals to better perform their tasks. He would say it is not enough to simply meet together for the particular project in hand. A freedom movement cannot be built that way. He would urge:

“You need to get know people, move with them, go to their homes.”
He agonised over the role of Tamil expatriates. The need to mobilise their support for the struggle was paramount in his mind. At the same he was concerned that somehow this was not as successful as it should be.

Sometimes he would ask:
“Are we doing it wrong? Don’t they know that we already know many of the things that they are telling us? That they can help to strengthen the legitimacy of the struggle and create the political space in the international arena for the struggle on the ground to succeed?”

The International Federation of Tamils was a brainchild of Kittu. He did not see it as some elitist grouping of the Tamil middle class in the capitals of the world but as an organisation rooted in the Tamil struggle for recognition as a people - which could link the young Tamil speaking activist with the older, often English speaking middle aged Tamil with English speaking children.

It was an interaction from which both would gain. Tamil nationalism was not something to give learned lectures in academic circles. He urged some of us to write in Tamil. He said there was a need to disseminate our reflections to reach our people and “our soil”.

That Kittu should have found it difficult to find a home outside Tamil Eelam is perhaps not surprising. That he should have died whilst he was so close to the land of his birth, the land and people which were so much part of him - that will bring tears of anguish to those who have come to know him and share in some small measure the vision that he had. But let not our tears be simply tears of grief.

We Mourn this tremendous loss
The Tamil national struggle is no tea party. Freedom will not be served on a silver platter. “We are building a road,” Kittu would often say. “I do not know whether I myself will be alive to see the road being completed. But that does not matter. There will be others to take the road further.”

The struggle was Sathasivam Krishnakumar’s life and in the end he gave his life so that the struggle may continue to live. And as we salute Sathasivam Krishnakumar let us re-dedicate ourselves to the cause for which he gave his life.

- By Nadesan Satyendra

Sarath Fonseka: Sri Lanka is in danger of winning the war but losing the peace

I come before you today, not as a politician with years of experience, but as someone with a lifelong commitment to safeguarding the country. It was this commitment that saw me leading the security forces to a decisive military victory over the Liberation Tigers of Tamil Eelam, which many said was not possible. Of course, victory would not have been possible without the commitment of the three forces, the police and the civil defence force, many of who made the ultimate sacrifice with their lives.

The victory we secured for all Sri Lankans was not an end in itself. It was the decisive beginning towards restoring peace that would enable us to re-build the country and put it firmly on the path to economic recovery and development. We owed this to the general public who gave us the moral support and patiently endured many economic hardships. We owed this to the soldiers who sacrificed their lives and those who suffered permanent disabilities. We even owed the international community that supported the war against terrorism.

Sadly, this hasn't happened. Nearly eight months after victory was declared, the incumbent regime is continuing to glorify the military triumph as a personal achievement at the expense of the follow-up needed – that of reconciliation, peace building, infrastructure development and economic resuscitation. It has effectively managed to place the nation in a time warp of victory euphoria.

The nation's wealth is being squandered on self-perpetuating projects that are both wasteful and meaningless. Billions have been lost due to corruption, nepotism, mismanagement and waste. Public funds are being used to sustain and nurture a single family.

The goodwill of the international community has been destroyed, so much so the US and the European Union have become our harshest critics. The economy is in ruins.

Under the guise of security, our citizens are increasingly being denied their democratic freedoms. Dissent has been suppressed, sometimes violently, with the independent media and its journalists coming under frequent threats and attack.

Taken from a speech given by Sri Lanka's opposition presidential candidate to business leaders in Colombo yesterday

Kilde: independent.co.uk