Sri Lanka: War widows left in poverty - இலங்கை யுத்த விதவைகள் வறுமைக்குள் தள்ளப்பட்டுள்ளார்கள்

-சுபாஸ் சோமசந்திரன்

ஏறக்குறைய மூன்று தசாப்தங்களாக, பிரிவினைவாத தமிழீழ விடுதலைப் புலிகளுக்கு எதிராக கொழும்பில் ஆட்சியில் இருந்த அரசாங்கங்களினால் நடத்தப்பட்ட இனவாத யுத்தம், பத்தாயிரக் கணக்கான பெண்களை யுத்த விதவைகளாக்கியுள்ளது. தீவின் தென்பகுதியில், பொருளாதார நெருக்கடி காரணமாக சிங்கள இராணுவத்தில் வலுக்கட்டாயமாக இணைக்கப்பட்டு யுத்தத்தில் பீரங்கிக்கு இரையாக பயன்படுத்தப்பட்டதால் பல பெண்கள் அவர்களின் கணவர்மாரை இழந்துள்ளனர்.

வடக்கு மற்றும் கிழக்கில் புலி போராளிகளின் மனைவிமார் மாத்திரம் யுத்த விதவைகளாக இருக்கவில்லை. புலிகளுடன் தொடர்புடையவர்கள் என்று குற்றஞ்சாட்டப்பட்ட அல்லது யுத்தத்தை விமர்சித்த நூற்றுக் கணக்கான தமிழ் சிவிலியன்கள் அரசாங்கத்தின் நிழல் கொலைப்படைகளால் "காணாமல் ஆக்கப்பட்டார்கள்" அல்லது படுகொலை செய்யப்பட்டார்கள். பல ஆயிரத்துக்கு மேற்பட்ட பொதுமக்கள், 2009 மே மாதம் முடிவுற்ற யுத்தத்தின் கடைசி மாதங்களில் இராணுவத்தால் மேற்கொள்ளப்பட்ட கொலைகாரத்தனமான தாக்குதல்களில் உயிரிழந்தனர்.

புலிகளின் வீழ்ச்சிக்குப் பின்னர், இராணுவத்தினால் நடத்தப்படும் தடுப்பு முகாம்களில் ஆண்கள், பெண்கள் மற்றும் சிறுவர்கள் உட்பட கால் மில்லியனுக்கு மேற்பட்ட தமிழ் சிவிலியன்களை இராணுவம் அடைத்து வைத்தது. அதற்கும் மேலாக ஆயிரக்கணக்கான இளைஞர்கள் விசாரிக்கப்பட்டு "புலி சந்தேக நபர்களாக" இனம் தெரியாத நிலையங்களுக்கு இழுத்துச் செல்லப்பட்டுள்ளார்கள். அங்கிருந்து விடுதலை செய்யப்பட்டவர்கள், அடிப்படை சேவைகள் அற்ற, யுத்தத்தினால் பாழடைந்த நகரங்கள் மற்றும் கிராமங்களுக்கு சிறிய உதவிகளுடன் அல்லது உதவிகளே இன்றி திரும்பியுள்ளனர்.

மகளிர் விவகார மற்றும் சிறுவர் அபிவிருத்தி பிரதி அமைச்சர், வி.லி.கி.வி. ஹிஸ்புல்லா, வடக்கு மற்றும் கிழக்கில் 89,000 யுத்த விதவைகள் இருப்பதாக கடந்த மாத இறுதியில் அறிவித்திருந்தார். கிழக்கு மாகாணத்தில் 49,000 பேரும், வடக்கு மாகாணத்தில் 40,000 பேரும் விதவைகளாக உள்ளனர். அவர்களில் 12,000 பேர் 40 வயதுக்கு உட்பட்டவர்களாகவும் மற்றும் 8,000 பேர் ஆகக் குறைந்தது 3 பிள்ளைகளுடன் இருப்பதாகவும் அவர் தெரிவித்தார். "யுத்த விதவைகளைப் பராமரிப்பதற்கு எங்களுக்கு உதவிகள் தேவைப்படுகின்றன. இதற்கான உதவிகளை நாங்கள் வெளிநாடுகளிடமிருந்து வேண்டி நிற்கிறோம்" என்றும் அவர் தெரிவித்தார்.

உண்மையில், இலங்கை அரசாங்கம் அதன் யுத்தத்தில் பாதிக்கப்பட்டவர்களை கைவிட்டுள்ளது. விதவைகள் தமது கணவரின் மரணச் சான்றிதழைச் சமர்ப்பித்தால் நட்ட ஈடாக 50,000 ரூபா (442 அமெ.டொலர்) பெறமுடியும். எஞ்சியுள்ளவர்களுக்கு மாதாந்தம் 150 ரூபா வழங்கப்படுகிறது. ஒரு குடும்பத்துக்கு ஒரு மாதத்துக்கு என்பதை விட, இந்த தொகை ஒரு ஆளுக்கு ஒரு நாள் உணவுக்குக் கூட போதாது.

வடக்கு யாழ்ப்பாணத்தில் உள்ள உள்ளூர் தொண்டு நிறுவனமான பெண்கள் அபிவிருத்தி நிறுவனத்தின் பணிப்பாளாரான சரோஜா சிவச்சந்திரன், கடந்த வாரம் வடக்கில் யுத்த விதவைகள் சம்பந்தமான புள்ளிவிபரங்களை உலக சோசலிச வலைத் தளத்துக்கு வழங்கினார். யாழ்ப்பாண மாவட்டத்தில் 26,340 பேரும், புலிகளின் நிர்வாகத் தலைநகராக இருந்த கிளிநொச்சியில் 5,403 பேரும், வவுனியாவில் 4,303 பேரும் மற்றும் மன்னாரில் 3,994 பேரும் விதவைகளாக உள்ளனர். இராணுவத்தின் இறுதித் தாக்குதல்கள் நடந்த முல்லைத்தீவு பற்றிய புள்ளிவிபரங்கள் கிடைக்கவில்லை.

இந்த விதவைகளின் கணவன்மார் மோதல்களின் போது கொல்லப்பட்டுள்ளார்கள் அல்லது காணாமல் ஆக்கப்பட்டுள்ளார்கள் என்று சிவச்சந்திரன் விளக்கினார். யாழப்பாண மாவட்டத்தில் மட்டும் 40 வயதுக்கு உட்பட்ட 3,118 விதவைகளும் மற்றும் 20 வயதுக்கு உட்பட்டவர்கள் 38 பேரும் உள்ளனர். 1,042 பேர் அவர்களது கணவன்மார் தற்கொலை செய்து கொண்டதால் விதவைகளாக்கப்பட்டுள்ளனர் என்றும் அந்தப் புள்ளிவிபரம் காட்டுகிறது. இவர்கள் தசாப்தக் கணக்கான யுத்தத்தின் விளைவினால் ஏற்பட்ட சமூக மற்றும் பொருளாதார நெருக்கடிக்கு பலியானவர்களாவர்.

''அவர்களுடைய கணவன்மார், அவர்களின் கண் முன்னால் கடத்தப்பட்டதைக் கண்டிருந்த போதிலும், தங்களுடைய உயிருக்கு உத்தரவாதம் இல்லாத காரணத்தினால் அந்தப்பெண்கள் அமைதியைக் கடைப்பிடிக்கின்றனர். பொலிசில், நீதிமன்றத்தில் அல்லது அரசாங்கத்தினால் நியமிக்கப்பட்ட மனித உரிமைகள் ஆணைக்குழுவிடம் முறைப்பாடு செய்தும் கூட அவர்களால் சரியான முடிவுகளை பெற முடியவில்லை. இன்னமும் அவர்கள் தங்களின் கணவன்மாருக்காக காத்திருக்கின்றனர்," என்று சிவச்சந்திரன் கூறினார்.

பல நடுத்தர வயதுப் பெண்கள் தனியாக வாழ்கின்ற அதேவேளை, பெரும்பாலான இளம் விதவைகள் தங்களின் பெற்றோருடனோ அல்லது உறவினர்களுடனோ தங்கி வாழ்கின்றனர். அவர்கள் சில தொண்டு நிறுவனங்களினதும் அல்லது அரசாங்கத்தினது அற்ப உதவியுடன் வாழ்கின்றனர். சில விதவைகள் அன்றாடம் கிடைக்கும் சிறிய கூலி வேலைகளூடாகவும் மற்றும் சிறிய வியாபாரங்களூடாகவும் வருமானத்தினைப் பெற்றுக் கொள்கின்றனர். விதவைகள் உட்பட பெண்கள், வர்த்தகர்களிடம் மிகவும் மலிந்த கூலிக்கு வேலை செய்வது இங்கு பொதுவான விடயமாகும். சிலர் மன நலம் பாதிக்கப்பட்டவர்களாக உள்ளனர், அவர்களுக்கு கட்டாயம் மருத்துவ உதவி பெற்றுக்கொடுக்க வேண்டும்.

சிவச்சந்திரன் மேலும் கூறியதாவது: "கடத்தப்பட்டவர்களின் நிலைமை என்ன? விசாரணை செய்து அவர்களைக் கண்டு பிடிக்கும் பொறுப்பு அரசாங்கத்துக்கு உள்ளது. அவர்களது கணவன்மாரைக் கொண்டு செல்வதை மனைவிமார் கண்டுள்ளனர். இங்கு ஒவ்வொரு விடயத்தினையும் முடிவெடுப்பது அரசாங்கமே. இந்தப் பெண்களுக்கு ஏதாவது நீதி கிடைக்கும் என்பதில் எமக்கு எந்தவிதமான நம்பிக்கையும் கிடையாது."

உலக நிருபர்கள் யாழ்ப்பாணத்தில் பல விதவைகளுடன் பேசினார்கள். அவர்கள் எல்லோரும் மெலிந்து காணப்பட்டார்கள். இது அவர்கள் பொருத்தமான உணவினைப் பெற்றுக் கொள்ள வில்லை என்பதற்கு ஒரு தெளிவான அறிகுறியாகும். அவர்கள் பழைய ஆடைகளை அணிந்திருந்ததோடு, தற்காலிக குடிசைக்குள் வாழ்கிறார்கள்.

30 வயதான கமலா விளக்குகையில்: "எனது கணவன் 26 வயதில் இறந்தார். அவர் பனை மரத்தில் இருந்து கள் இறக்கும் தொழில் செய்து வந்தார். அவர் அருகில் உள்ள கிராமத்தில் தொழில் செய்தார். 2006 மே மாதம் 15ம் திகதி வழமை போல் காலை 7 மணிக்கு தொழிலுக்குப் புறப்பட்டார். வழமையாக முற்பகல் 10 மணிக்கு வீட்டுக்கு திரும்பி விடுவார். சம்பவ தினம் அவர் குறித்த நேரத்துக்குப் பின்னரும் வீடு திரும்பவில்லை. அதனால் நாங்கள் அவரைத் தேடிச் சென்றோம். மாலை வேளையில் அவரை இறந்த நிலையில் கண்டுபிடித்தோம். அவருடைய உடல் கைவிடப்பட்ட வீடொன்றினுள் மண்ணுக்குள் புதைக்கப்பட்டிருந்தது. அவரது கால்கள் கட்டப்பட்டிருந்தன. தலையில் பலத்த அடியுடன் அவரின் கழுத்து வெட்டப்பட்டிருந்தது. இது கடற்படையால் செய்யப்பட்டது என்பதில் எமக்கு எந்தவிதமான சந்தேகமும் இல்லை.

"நான் ஒரு செல் தாக்குதலால் காயப்பட்டிருக்கிறேன். இன்று வரை எனது உடலில் செல் துண்டுகள் இருக்கின்றன. என்னால் சரியாக நடக்க முடியாது. எனக்கு இரண்டு பிள்ளைகள் இருக்கின்றனர். எனது தகப்பனார் தான் எங்களைப் பராமரிக்கின்றார். அவர் ஒரு மிகவும் வறிய மீனவர். எனது கணவர் உயிரோடு இருந்தால் நான் இந்த நிலமையில் இருக்க மாட்டேன். அரசாங்கம் எனக்கு மாதம் 150 ரூபா கொடுக்கின்றது. எனது 7 வயது மகளும் 6 வயது மகனும் உள்ளூர் பாடசாலையில் படிக்கிறார்கள். எனக்கு வீடு இல்லை. ஒரு சிறு குடிசையிலேயே வாழ்கின்றேன்," என்றார்

30 வயதான கிருஷ்னா, தனது கணவன் 2000 டிசம்பரில் மரணமானதாக கூறினார். அவர் புலிகளின் கட்டாயப் பயிற்சிக்கு வருமாறு அழைக்கப்பட்டார். ஆனால் அவர் இரண்டு தடவைக்கள் அதை நிராகரித்தார். மூன்றாவது தடவை புலிகள் அவரை கட்டாயமாக கூட்டி சென்றனர். அவரது மகன் மற்றும் மகளுக்கு முறையே 12 மற்றும் 10 வயது. ஒக்டோபர் நடுப் பகுதியில் உலக சோசலிச வலைத் தள நிருபர்கள் அவருடன் பேசும்போது, அவர் செப்டம்பர் மாதத்துக்கான 150 ரூபா அரசாங்க கொடுப்பனவை பெற்றிருக்கவில்லை.

கிருஸ்ணா, கடந்த வருடம் இராணுவத் தடுப்பு முகாமில் இருந்து, அண்மையில் தான் விடுதலையாகி இருந்தார். அவர் தற்போது தனது தாயாருடன் வாழ்கின்றார். அவர் விடுதலையாகும் போது, அவருக்கு 25,000 ரூபா பணம், 12 கூரைத்தகடு மற்றும் 6 பைக்கற் சீமெந்தும் வீடு கட்டுவதற்காக கொடுக்கப்பட்டது. அவர் தற்போதுதான் சிறிய குடிசையைக் கட்டி முடித்துள்ளார். "யுத்தம் எமது வாழ்க்கையை பாழாக்கி விட்டது" என்று அவர் கூறினார்.

கிளிநொச்சி மாவட்டம் அக்கராயனைச் சேர்ந்த 50 வயதான விதவை: "எனது கணவன் கடந்த வருடம் மே மாதத்தில் இராணுவத்தின் ஒரு செல் தாக்குதலினால் முள்ளி வாய்க்காலில் (முல்லைத்தீவு மாவட்டம்) கொல்லப்பட்டார். எனக்கு இரண்டு மகன் மற்றும் இரண்டு மகளும் உள்ளனர். எனது மூத்த மகள் உயர்தரப் பரீட்சை எழுதிவிட்டார் (பல்கலைக்கழக நுழைவுப் பரீட்சை). நாங்கள் இராணுவக் கட்டுப்பாட்டு பிரதேசத்துக்குள் வரும்போது இராணுவம் அவரை கைது செய்தது. இன்னும் அவரை என்னால் கண்டு பிடிக்க முடியவில்லை. நாங்கள் இராமநாதன் (தடுப்பு) முகாமுக்கு அனுப்பி வைக்கப்பட்டோம். நான் பல இராணுவ அதிகாரிகளிடம் எனது மகளைப் பற்றிக் கேட்டேன். ஆனால் அவர்கள் எங்களுக்கு ஒன்றும் சொல்லவில்லை.

"நாங்கள் மீளக் குடியமர்ந்து மூன்று மாதங்கள் கடந்து விட்டன. எமது வீடுகள் முற்றாக அழிக்கப்பட்டுள்ளன. எமது காணிக்குள் செல்வதற்கு இராணுவம் இன்னும் எம்மை அனுமதிக்கவில்லை. ஒரு அரச சார்பற்ற நிறுவனம் வழங்கிய தரப்பாள் டெண்டுக்குள் நாங்கள் வாழ்கிறோம். மழை வரும்போது வெள்ளம் கூடாரத்துக்கள் வந்துவிடும். எனக்கு எதுவித வருமானமும் இல்லை. அரசாங்க நிவாரணம் மட்டுமே பெறுகின்றேன். அதையும் ஆறு மாதங்களுக்குப் பின்னர் நிறுத்தப் போவதாக அவர்கள் சொன்னார்கள். எனது மூன்று பிள்ளைகள் பாடசாலைக்குப் போகிறார்கள். அவர்களின் செலவை ஈடு செய்ய என்னால் முடியாமல் இருக்கின்றது," என்றார்.

அவர் அரசாங்கம் மற்றும் பல தமிழ் கட்சிகள் உட்பட சகல அரசியல் கட்சிகள் மீதும் தனது கோபத்தினை வெளிப்படுத்தினார். "எந்த அரசியல் கட்சியும் வந்து எமக்கு உதவி செய்யவில்லை. அவர்கள் தேர்தல் நேரங்களில் மட்டும் வருகின்றனர்," என்றார். அரசாங்கத்தின் பொருளாதார அபிவிருத்தி பற்றிய தற்புகழ்ச்சியை மறைமுகமாக சுட்டிக் காட்டும் போது, "அரசாங்கம் 'பொருளாதர யுத்தம்' மற்றும் 'தேசத்தினைக் கட்டியெழுப்புதல்' பற்றி வெறும் காட்சிக்காகப் பேசும் அதேவேளை, இங்கு எங்களை பட்டினியுடன் கூடாரத்துக்குள் வைத்திருக்கின்றது,'' என அவர் மேலும் கூறினார்.

நன்றி: உலக சோசலிச வலைத் தளம்

Sri Lanka: War widows left in poverty


Nearly three decades of communal war waged by successive Colombo governments against the separatist Liberation Tigers of Tamil Eelam (LTTE) left tens of thousands of women as war widows. In the south of the island, many wives lost their husbands who were dragooned into the army as economic conscripts and used as cannon fodder in the fighting.

In the North and East, it was not only the wives of LTTE fighters who became war widows. Pro-government death squads “disappeared” or murdered hundreds of Tamil civilians, who were allegedly connected to the LTTE or critical of the war. Many thousands more civilians died in the murderous offensives waged by the military in the final months of the war that ended in the LTTE’s defeat in May 2009.

After the LTTE’s collapse, the army herded more than a quarter of a million Tamil civilians—men, women and children—into military-run detention camps. In addition, thousands of young people were interrogated and dragged off to unknown centres for “LTTE suspects”. Those who have been released have returned to war-ravaged towns and villages without basic services and little or no aid.

Deputy Minister for Womens Affairs and Child Development, M.L.A.M. Hizbullah announced late last month that he had a list of 89,000 war widows—49,000 in Eastern Province and 40,000 in Northern Province. Among them were 12,000 below the age of 40 and 8,000 who had at least three children. “We need help to look after the war widows and we are seeking help from abroad for this,” he said.

In reality, the Sri Lankan government has washed its hands of these victims of its war. Widows who can produce a death certificate for their husbands receive 50,000 rupees ($US442) in compensation. The remainder are given only 150 rupees a month. This sum is even not enough to cover food for one person for a day, let alone a family for a month.

Saroja Sivachandiran, director of the Centre of Womens Development, a voluntary organisation in northern Jaffna, provided the WSWS last week with its statistics for war widows in the North: 26,340 in Jaffna district; 5,403 in Kilinochchi, which was the LTTE’s administrative centre; 4,303 in Vavuniya and 3,994 in Mannar. The figures for the district of Mullaithivu, where the military’s final offensive took place, are not available.

The husbands of these widows were either killed in fighting or disappeared, Sivachandiran explained. In Jaffna district alone, 3,118 widows are under the age of 40, and 38 are under 20. The statistics also show that 1,042 women were widowed after their husbands committed suicide—victims of the economic and social crisis produced by decades of war.

Sivachandiran said: “Although their husbands were abducted before their eyes, the women had to keep silent as there was no guarantee for their lives. Even when a complaint was made to the police, the courts or the government-appointed Human Rights Commission, they did not receive proper decisions and are still waiting for their husbands.”

Most young widows live with their parents or relatives, while many of the middle-aged women live on their own. They survive with the aid of some voluntary groups or the meagre government assistance. Some widows earn a little income in casual jobs or by running small businesses. It is common to find women, including widows, working for businesses on low wages. Some have been traumatised and should receive medical help.

Sivachandiran added: “What is the situation of the abducted people? The government has the responsibility to make inquiries and find them. The wives saw their husbands taken away. Here everything is decided by the government. We don’t have any confidence that these women will get any justice.”

The WSWS spoke to several widows in the Jaffna area. All of them were very thin—a clear sign that they did not have proper meals. They were wearing old clothes and lived in makeshift accommodation.

Kamala, 30, explained: “My husband died at the age of 26. He produced Palmyra toddy [a type of alcohol]. He worked in the neighbouring village. As usual on May 15, 2006 my husband left for work at 7 a.m. He usually returned at 10 a.m., but he did not come back. We searched for him and finally found him dead that evening. His body was buried in the soil inside a deserted house. His legs had been tied, his head had been beaten and his neck had been cut. We have no doubt that it was done by the navy.

“I have been injured in a shell attack. I still have pieces of shell in my body. Now I am unable to walk properly. I have two children. My father cares for us. He is a fisherman and very poor. I would not be in such a situation if my husband were alive. The government gives me 150 rupees per month. My seven year old girl and six year old boy study at a local school. I don’t have a house and live in a shanty.”

Krishna, also 30, said her husband died in December 2000. He was asked to join the LTTE for training. He refused twice but the LTTE finally took him off by force. Her son and daughter are now 12 and 10. When WSWS reporters spoke to her in mid-October, she still had not received the government’s 150-rupee allowance for September.

Krishna was detained last year in the military’s detention camps and had only recently returned. She lives with her mother. When she was released she was given 25,000 rupees, 12 sheets of corrugated iron and six bags of cement to build a house. She has just finished building a small hut. “The war devastated our lives,” she said.

A widow, 50, from Akkarayan in the district of Kilinochchi said: “My husband was killed in a shell attack by the military in May last year at Mullivaikkal [in the Mullaithivu district]. I have two sons and two daughters. My elder daughter has finished the advanced level [university entrance] examination. The army arrested her when we entered the military-controlled area. I have still not found her. We were sent to the Ramanathan [detention] camp. We asked several military officers about my daughter, but they did not tell us anything.

“Three months have passed since we were resettled. Our house had been demolished. The military did not allow us to return to our land. Now we are living in a tent given to us by a non-government organisation. The tent will flood when the rain comes. I don’t have any income. I receive only the government’s relief. They said it would stop after six months. My three children are going to school. I am unable to afford their expenses.”

She expressed her anger at the government and all political parties, including the various Tamil parties. “None of the political parties has come to help us. They only arrive at election time,” she said. Referring to the government’s boasting about economic development, she added: “It is just for show when the government talks about ‘economic war’ and ‘nation building’ while it keeps us here in tents starving.”

Sri Lanka: Thousands of Tamils still detained, torture alleged

- By Lee Yu Kyung










இந்த செய்தியின் தமிழாக்கத்திற்கு இங்கே அழுத்துக!
It seems no one bothers about “them” in Sri Lanka. No lawyer or rights groups in the country dare to talk of “their” basic rights. Do they deserve to be abandoned or “disappeared”?

Alleged former members of the Liberation Tigers of Tamil Eelam (LTTE — popularly known as the Tamil Tigers), an armed group that fought for an independent state for the Tamil ethnic minority, have become indefinite “prisoners of war” ever since the LTTE was militarily defeated by the Sri Lankan state in May 2009.

Tens of thousands known or suspected LTTE cadres were captured or surrendered during the last stage of war. The fate of some is unknown, while others have been located in various detention centres thanks to the desperate efforts of their families.

However, some family members, such as the 32-year-old Buddima, are too poor to afford the transport to visit those detained very often.

Buddima’s husband has been detained in Boosa camp in Galle in the south of the island. Having started to “resettle” in her war-ravaged hometown in the largely Tamil north, she has made just a few visits over the past eight months.

“Whenever I visited, I was also interrogated”, she told me. “My husband was an aid worker for Tamil Rehabilitation Organisation.

“He was a paid staff member, never was a combatant.”

During the last days of war, the Sri Lankan Army (SLA) repeatedly announced at the Omanthai checkpoint — the main checkpoint near the war zone — that anyone involved in LTTE for even a day should surrender.

Rangithan, a 43-year-old mother, said: “They said once the name of the person surrendering was registered, the surrendee would be immediately freed, or at most kept in detention for three months.”

On this basis, Rangithan told me she pressured her 25-year-old son to surrender, as many other mothers did. However, her son remains in detention after a year-and-a-half without being charged or facing trial.

None of those who surrendered were released after three months.

“My son was conscripted by the LTTE in April 2007, but he fled the LTTE the next year”, the grieving mother said. “I hid him inside a bunker for two years.”

There are said to be a dozen “surrendee camps” in northern Sri Lanka. But the number of these camps, their locations the number of prisoners varies depending on who you ask.

The state-owned Daily News recently quoted the minister of rehabilitation and prison reform, D E W Gunesekara, saying 5819 out of 11,696 detainees has been released as of October 23. This figure doesn’t include 800 alleged LTTE members who were to be charged

SLA brigadier Sudantha Ranasinghe, who has been in charge of the camps since February, told me in a phone interview: “It’s not a ‘detention centre’, but a ‘rehabilitation centre’. You yourself come over here and observe it.

“Having spent time together for more than a year, ex-combatants and the army are in a friendly mood.”

Asked about allegations of torture and beatings, the brigadier replied: “I don’t like those words you are mentioning. The words do not exist in my vocabulary.”

However, former detainees tell a different story.

Jeya, a 39-year-old former detainee, told me: “A day in the camp starts by singing national anthem in Sinhalese — the language of Sinhala ethnic majority. There’s a boy who had to kneel down under the scorching sun all day because he didn’t sing it properly.

“There’s another boy who got kicked because he coughed while the anthem played.”

Only Sinhalese was spoken in the camps, which most Tamil detainees couldn’t understand, he said. “In December, a boy who didn’t move promptly when the army said ‘disperse’ was kicked down. He couldn’t understand that word in Sinhalese.

“That was one of many cases."

Jeya, who is disabled in one leg, was released in April, when disabled prisoners and women detainees with children were the first batch of detainees to be let out.

Just before his release, Jeya said 107 detainees were taken to a nearby school compound, out of which six disabled detainees were taken by the Terrorist Investigation Department (TID) to an unknown place.

There are reports some detainees were transferred to the Boosa camp by the TID. However, it is difficult to trace as there is no formal registration process for LTTE suspects overseen by an independent agency, such as the International Committee of the Red Cross (ICRC).

Given the Sri Lankan dark history of “disappearing” thousands of opponents, there is a legitimate fear some LTTE suspects have been disappeared.

Various rights groups have released videos that appear to show Tamil prisoners being shot by the SLA at point-blank range or tortured to death.

Jeya told me of an incident that stokes such fears: “One day, the army said three detainees ran away the previous night. We had to believe whatever the army said.

“But the camp’s surrounded with twofold fences and heavily guarded by armed soldiers. We were told if anyone tried to run away, soldiers would shoot immediately.”

Jeya denied he was a former LTTE member. He was one of many detainees transferred from Internally Displaced Persons (IDP) camp to the so-called rehabilitaion centres.

When Jeya’s family was about to be released from an IDP camp in August, the army held him back. He was interrogated about 15 times until being taken to a “rehabilitation centre” in November.

“For the first four or five times”, he said, “they heavily assaulted me. They said, ‘somebody said you are LTTE’. If I denied it, they said ‘you have to prove it’, and assaulted me again with a cricket bat.

“I have difficulty breathing because of those assaults. There were many like me.”

Such testimony contradicts official government statements. BBC Sinhala reported on June 15 2009 that then resettlement minister Risath Bathiudden said: “Only those who admit to be LTTE members were taken to detention camps.”

The minister said: “The relatives of those [LTTE] cadres are informed of their whereabouts.”

However, a detainee in the “Zone 4” IDP camp told me there were roundups of youths aged between 17 and 25 in the camp last year.

“First, they have taken boys and then days later, girls as well”, 21-year-old Rani said. “Some parents were crying out as the army took more than one child from one family.”

Another former detainee of a “rehabilitation centre” is 36-year-old Suganthy, who was fighting on the civil war’s last battlefield. “They interrogated me until the last moment I was released in April”, she said.

“Over 11 months’ of captivity, different interrogators asked me the same questions repeatedly. They didn’t believe my answers.”

This account is different from that Jaya’s, who said he wasn’t interrogated much in the rehabilitation centre, but was made to do hard labour.

After Suganthy lost one leg in a battle in mid 1990s,she did administrative work with the civil administration of Tamil Eelam — the Tamil state set up in the areas of the largely Tamil north and east liberated by the LTTE.

But she said she had to fight again when the Tamil state was close to collapse in early 2009 after its capital, Killinochchi, was overrun by the SLA.

“Just before the fall of Killinochchi, the director of Voice of Tiger — the radio station of the rebels — came to us disabled cadres. He said there’s an order that all cadres now fight.”

Suganthy was positioned in the second line along with other disabled LTTE cadres. The battle became extremely fierce from May 13. When the front line collapsed two days later, she retreated with an injured companion.

“There were piles of dead bodies and injured people. No distinction had been made between civilians and cadres.

There were no places for the wounded. There were no more commands.

“The cadre in charge told me I’d better to move towards the government side.”

At Omanthai checkpoint on May 19, she was taken to a “rehabilitation centre” in Vavunya.

Even after her release, Suganthy has been intimidated by state intelligence forces. She has been visited at home and her family questioned about her whereabouts if she was out.

“I’ve got a new job thanks to my computer skills and experience of administrative work. But intelligence people told me I have to prove that I’m really working. I don’t feel I’m free”

The International Committee of Jurists (ICJ) published a report on September that said the detention centres may be “the largest mass administrative detention anywhere in the world”.

The ICJ noted the fact that “565 children associated with the LTTE were held in separate rehabilitation centres monitored freely by UNICEF and all released” as a positive development.

However, it criticised the Sri Lankan government’s “surrendee” and “rehabilitation” regime for failing to adhere to international law, and jeopardising the right to liberty, due process and a fair trial.

Ranasinghe rejected such criticism of the camps. He told me: “The international community and international journalists write what they want without evidence. The reality is different.”

Regarding the issue of ICRC access to the “rehabilitation centres”, the brigadier answered: “You have to ask a higher authority. I’m only working on the ground.”

ICRC has had no access to these centres or the IDP camps in Vavunya since July 2009. ICRC spokesperson in Colombo, Sarasi Wijeratne, told me the ICRC has access to some other detention centres, such as the Boosa camp and some police detention centres, “as we have visited them for many years”.

This is far from adequate monitoring of the treatment of LTTE suspects. The detention of LTTE suspects is a “don’t ask” issue in Sri Lanka — along with allegations the SLA committed war crimes.

However, the mass detention of LTTE suspects is a critical issue in the post-war period, where “reconciliation” is a word spoken by many. Before its defeat, the LTTE had a pervasive influence within the Tamil community. The mass detention of “suspects associated with the LTTE” can not but affect the Tamil community at large.

Thousands of people have been queuing at the government-appointed Lesson Learned and Reconciliation Commission, reportedly looking for missing family members who they believe are in army detention.

I asked Buddima, the wife of a detained aid worker, what was her family’s top priority in the post-war period. She simply replied: “My husband back."

This article appeared in the “Green Left Weekly”. The names of those spoken to for the article, asides from the ICRC spokesperson and the brigadier, have been changed.

Kofi Annan's speechwriter Edward Mortimer's evaluation on Sri Lankan regime

Click here:

Kofi Annan's speechwriter Edward Mortimer's

State terrorism stays unchanged

The world is being repeatedly told that terrorism of the Tamils has been defeated through an humanitarian operation, as to how, we do not understand, with nearly 40,000 civilians killed and tens of thousands maimed in the racist war during the early part of the year 2009 alone. It is often made out that terrorism is second nature to the Tamil people and therefore they have to be treated as such.

What is not recognised is the cause for the genesis of Tamil terrorism, which is Sri Lankan State terrorism never mentioned and which indeed needs radical treatment. It is unfortunate that some international media both print and radio, thanks to Bell Pottinger & Co. the public relations company employed to whitewash the misdeeds of Rajapakse & Co, still pursue the unethical policy of “cash for comment”. There are others who report irresponsibly without doing their homework. Some others do have their own agenda and still others who are ignorant of the facts and to them we say once again: “Little learning is a dangerous thing”.

It is very clear that President Rajapakse, his ruling dynasty and his sycophants constituting the Sri Lankan State taking cover under George W Bush’s global war on international terrorism took the liberty to not only destroy the Tamil militants for whom we hold no brief, but also to destroy tens of thousands of Tamil civilians, motivated by racism, bringing their prolonged oppression to its near final conclusion. The process is not over yet. Sri Lankan State terrorism is still in action but with renewed vigour.

State terrorism in Sri Lanka has come to stay. With the progressive erosion of democracy, State terrorism gradually taking its place is being used as a hand maiden of the dictatorship of the Rajapakse dynasty as was the principal weapon of oppression of other fascist dictators. Having tasted its success against the Tamils, it is now being conveniently applied towards also the oppression of the Sinhalese masses compounded as always by corruption, nepotism, thuggery with state patronage, poverty, ignorance, the decline of the justice system, etc. The sections of the Sinhalese people including the Buddhist monks who tacitly supported the State in its terrorism against the Tamils and their mass killings have come to have a taste of it, and they will soon realise that is too late to change it.

From 1956 to 1983, State terrorism in Sri Lanka took the form of periodic Pogroms against the Tamils with instances of cultural genocide. Continuing up to now, activities in the killings and assaults of journalists, abductions, disappearances, unlawful arrests and prolonged incarcerations of the youth without trial, rape, torture, the current detention of nearly 10,000 ex-combatants without a trial with no access to their relatives are being continued unabating. The internally displaced people (IDPs) though said to be released are still on the run harassed, bullied and terrorised by the military at every turn unable to enter even their own homes, while the international community are being told that they have been happily resettled. With no foreign media or INGOs allowed in it is the word of the oppressive government as against that of the helpless IDPs. These people with an ancient culture and civilisation have to soon adapt themselves to living like gypsies, and that is if they are allowed to continue to live at all.

During the war, said to be against the most ruthless terrorist organisation in the world, it was claimed that the Tamil-speaking people in the north and the east were being liberated from the clutches of the Tamil militants, only to be realised that their destinies are being tragically guided by a handful of former Tamil terrorists, wimpish scoundrels and opportunists who lack absolutely any form of integrity. They are also criminals too weak and servile to stand up to the government against the injustices and the atrocities to the Tamils.

Lacking in any real or meaningful political power or influence, the Tamil people are subject to the dictates of the military in their respective regions which are virtually miniature police states.

President Mahinda Rajapakse made out that the war against the Tamil militancy was part of the war against global terrorism. Tamil militancy was nowhere global. It is now clear that the American invasion of Iraq under George W Bush was a racist war against the Iraqi people as retaliation to avenge the September eleventh Al-Qaeda attack in New York when there was no Al-Qaeda in Iraq at the time but only the tyranny of Sadham Hussein, and for the prospects of oil. As a consequence, as we had previously pointed out earlier in these columns, the war irreparably destroyed the future of the Iraqi nation, their culture, the ancient Babylonian civilization, their social fabric and their future generations never to be retrieved, including their health. This is what is happening to the Tamil-speaking people in Sri Lanka.

The Al-Queida menace was actually somewhere else, namely in Pakistan, a traditionally close ally of Sri Lanka as it is now, whose former President Musharaf was paid US $ 80 million by Bush purportedly for the elimination of the Al-Qaeida, while overnight Musharaf was transformed into a democrat and cleansed from being a dictator. The other problem areas are Somalia and Yemen and the “futile” war against terrorism by the allied forces is now confined only to the Muslim fundamentalist Taliban in Afghanistan who are in no way a threat to global terrorism. It is as absurd as saying that the nationalist Buddhist monks in Sri Lanka are a threat to world peace. There is evidence that Iran, another ally and benefactor of Sri Lanka, has been clandestinely helping the corrupt Hamid Karzai regime through financial support while also supporting the Taliban at the same time to maintain the status quo greatly diminishing the work of the allied nations in their war against terrorism and human rights abuses by the Taliban, a fact not denied by Karzai.

Actually, the Sri Lankan State in spreading its brand of terrorism is now in the process of appointing war criminals as ambassadors to the various countries of Europe in which the Tamils have chosen to live and or taken refuge in, and even to the UN now fast becoming a discredited organisation thanks to Ban ki Moon. For states like China, Iran, Pakistan, India and Myanmar, whatever their form of government it is advantageous for them to support a dictatorship in Sri Lanka for it is easier to deal with only one person and that too of the calibre of Rajapakse.

Rev. Father S.J. Emmanuel, the President of the Global Tamil Forum in regard to the numerous gruesome photographs of innocent Tamils being massacred in cold blood, being led to the killing fields, and in response to the shameful denial by the Sri Lankan foreign minister even without seeing them of the veracity of these pictures has stated: “These photos show blatant disregard to humanity. We do not know the authenticity of these photographs. However this makes the case stronger for an impartial independent international investigation into alleged war crimes and crimes against humanity.”

“The deafening silence of the international community to the alleged crimes that have been committed in Sri Lanka to say the least is disheartening and simply disgraceful. Many in our community do not know what happened to their loved ones and whether they are still living in custody or not. Some of these photos show particular disrespect to women and children. These people who alleged to have done this to our community are still occupying our land in North and East of Sri Lanka. Imagine what kinds of abuses must be still going on with impunity?” It could not have been said better. We unreservedly endorse the views expressed by Rev. Fr. SJ Emmanuel.

We learn from some websites managed by some credible Sri Lankan journalists that the Sri Lankan government has acquired gas chambers to be used to destroy any evidence of Tamils disappearing and those abducted, and as suggested therein, this could account for some former cadres of the LTTE who had taken refuge in the IDP camps and subsequently sent out in buses to some unknown destination with their whereabouts still a mystery. We shudder to even imagine that these persons could have been consumed into this gas chamber. At least for the sake of humanity in Sri Lanka, We hope they are still alive.

We are grateful to the British Prime Minister David Cameron who has in parliament stated that there should be an independent investigation into claims that the Sri Lankan government was guilty of human rights abuses during the final stage of the war against the LTTE last year. We are hopeful that the leaderships in other truly democratic countries in the world that genuinely respect human rights would soon follow suit. We are also thankful to the opposition parliament member Siobhian McDonagh, the Foreign Secretary William Hague and the Chairperson of the All Party Parliamentary Group on Tamils, Lee Scott MP of the Conservative Party for the interest evinced in their genuine endeavors to bringing the Sri Lankan the war criminals to justice. This is indeed the spectacle of the mother of democracy, the British Parliament, at work.

Kilde: Editorial, Eelam Nation

புதிய ஈழப்பாடல் அடங்காப்பற்று - New Eelam song Adngaa Patru

Click here

New Eelam song - புதிய ஈழப்பாடல்

- By Straight Soldiers

A French statue for Thamilchelvan

A statue of former political wing leader of the LTTE, S. P. Thamilchelvan is scheduled to be erected in La Courneuve, a French town in the northeastern suburbs of Paris by Tamils, told news agency.

La Courneuve, reportedly home to a large Tamil population, had already laid down the foundation for the statue which is being erected in light of the third death anniversary of Thamilchelvan.

It is reported that Singalease in Germany and France had already written objecting to the erection of this statue to the Mayor of La Courneuve as well as French President Nicole Sarkozy. Thamilchelvan was killed in Sri Lanka Air Force aerial bombardment in November, 2007 in Kilinochchi.

Last year, Tamil disapora commemorated the second death anniversary of Thamilchelvan.

Video:
French Tamils & Local politicians open the Statueof Thamilchelvan defeating Sri Lankan pressure

தமிழ்ச்செல்வன் எங்கள் தமிழீழச் செல்வம்!

தமிழ்ச்செல்வன் மக்களுக்காக தன்னையே உருக்கி உழைத்த இலட்சிய நெருப்பு
- தேசியத் தலைவர் வே.பிரபாகரன்

பிரிகேடியர் தமிழ்ச்செல்வன் நினைவுநாள் 2.11.2010

தமிழ் மக்களின் இதயங்களில் விடுதலை ஒளிபரப்பி நீங்காத நினைவுகளாய் வாழ்கின்ற விடுதலை வீரர்களின் நினைவுநாள்

இடம்: அன்னை பூபதி றொம்மன் வளாகம்
காலம்: செவ்வாய்கிழமை 2.11.2010
நேரம்: 19:00

1984 இல் தேச விடுதலைக்கான பணியில் தன்னை விடுதலைப் போராளியாக இணைத்துக் கொண்ட பிரிகேடியர் சுப தமிழ்ச்செல்வன் அவர்கள் 1987 இல் தென்மராட்சி கோட்டப் பொறுப்பாளராகவும் 1991 இல் யாழ் மாவட்டத் தளபதியாகவும் போர்க்களங்களில் எதிரி படைகளுக்கு சிம்ம சொர்ப்பனமாக விளங்கினார்.

பின்பு 1993 இல் தமிழீழ அரசியல்துறைப் பொறுப்பாளராக தேசியத் தலைவர் அவர்களால் நியமிக்கப்பட்டு சிறந்த முறையில் தமிழீழத்திற்கான அரசியல் வேலைத்திட்டங்களையும் முன்னெடுத்து வந்ததார்.

அத்தோடு சமாதான காலத்தில் பேச்சுவார்த்தை மேடைகளிலும் அனைத்துலக இராஜதந்தரிகளின் சூட்சுமங்களை விளங்கிக்கொண்டு பேச்சுப்போர் தொடுத்து தமிழ்மக்களின் உரிமையை யாரும் விலை பேசாமல் பாதுகாத்து வந்தார

பாலா எனும் பல்கலைக்கழகத்தில் அரசியலை கற்றுக்கொண்ட இவர் தேசத்தின் விடிவுக்காக இறுதிவரை இலட்சிய வீரனாகவும் தேசியத் தலைவனின் நம்பிக்கை நட்சத்திரமாகவும் விளங்கினார்.

சிரித்தபடியே உலகமெல்லாம் சென்று தன் இன விடுதலைக்காக சமாதானக் கரம் நீட்டிய இந்த வெள்ளைப் புறாவை அதன் தோழமைகளையும் சிங்களத்தின் கந்தகக் கழுகு கடித்துக் குதறி ஆண்டு மூன்றுகள் ஆகிவிட்டது.

1) பிரான்சில் தமிழ்ச்செல்வனிற்கு சிலை
2) பிரிகேடியர் தமிழ்ச்செல்வன் நினைவுகள்.
3) Brigadier Tamilchelvan eelam song
4) நித்தியப் புன்னகை

பிரிகேடியர் சுப.தமிழ்ச்செல்வனின் வீரமரணம் குறித்து தமிழீழ தேசியத்தலைவர் அவர்கள் 03.11.2007 அன்று விடுத்த செய்தி. காலத்தின் தேவை கருதி செய்யும் மீள் பிரசுரம் இது

தலைமைச் செயலகம்,
தமிழீழ விடுதலைப் புலிகள்,
தமிழீழம்.
03-11-2007.

எனது அன்பான மக்களே!

சமாதான வழியில், நீதியான முறையிலே எமது மக்களது தேசியப் பிரச்சினைக்கு அமைதித்தீர்வு காணுமாறு அனைத்துலகம் அடுத்தடுத்து அழைப்புவிடுத்தபோதும், சிங்கள தேசத்திலிருந்து நல்லெண்ணம் வெளிப்படவில்லை. பௌத்தத்தின் காருண்யத்தைக் காணமுடியவில்லை. சிங்கள தேசம் தனது இதயக் கதவுகளைத் திறந்து, சமாதானத் தூதும் அனுப்பவில்லை. மாறாக, போர்க்கழுகுகளை ஏவி, இராட்சதக் குண்டுகளை வீசியிருக்கிறது. எமது அமைதிப்புறாவைக் கொடூரமாக, கோரமாகக் கொன்றழித்திருக்கிறது.

தமிழுலகமே ஆழமாக நேசித்த ஒரு அரசியல் தலைவனைச் சிங்கள தேசம் இன்று சாகடித்திருக்கிறது. தமிழீழ மக்களின் மனங்களை வென்ற ஒரு தன்னிகரற்ற தலைவனைச் சிங்களம் பலிகொண்டிருக்கிறது. எமது சுதந்திர இயக்கத்தின் அரசியற்றுறைப் பொறுப்பாளர் பிரிகேடியர் தமிழ்ச்செல்வனையும் ஏனைய ஐந்து போராளிகளையும் இழந்து இன்று தமிழீழ தேசம் வரலாற்றில் என்றுமில்லாத ஒரு பேரிழப்பைச் சந்தித்திருக்கிறது. இந்த மாபெரும் சோக நிகழ்வு எம்மக்களை அதிர்ச்சியிலும் ஆழ்ந்த துயரத்திலும் ஆழ்த்தியுள்ளது.

தமிழ்ச்செல்வன் எமது சுதந்திர இயக்கத்தில் இணைந்த காலத்திலிருந்தே என்னோடு ஒன்றாக, நெருக்கமாக வாழ்ந்தவன். நான் அவனை ஆழமாக அறிந்து, ஆழமாகவே நேசித்தேன். எனது அன்புத் தம்பியாகவே வளர்த்தேன். அவனது அழகிய சிரிப்பும் அதனுள் புதைந்த ஆயிரம் அர்த்தங்களையும் அவனுள் அடர்ந்து கிடந்த ஆற்றல்களையும் ஆளுமைகளையும் நான் ஆரம்பத்திலிருந்தே கண்டுகொண்டேன். இலட்சியப் போராளியாக, தலைசிறந்த தானைத் தளபதியாக, மாபெரும் அரசியல் பொறுப்பாளனாக, அனைத்துலகோடும் உறவாடிய இராஜதந்திரியாக, பேராற்றல்மிக்க பேச்சுவார்த்தையாளனாக அவனை வளர்த்தெடுத்தேன்.

தான் நேசித்த மண் விடுதலை பெறவேண்டும், தான் நேசித்த மக்கள் சுதந்திரமாக, கௌரவமாக, பாதுகாப்பாக வாழவேண்டுமென்று சதா சிந்தித்தான். தான் நேசித்த அந்த மக்களது விடுதலைக்காக, விடிவிற்காகத் தன்னையே ஊனாக உருக்கி, உறுதியாக உழைத்த ஒரு இலட்சிய நெருப்பு அவன்.

நீண்ட நெருப்பு நதியாக நகரும் எமது விடுதலை வரலாற்றில் அவன் ஒரு புதிய நெருப்பாக இணைந்திருக்கிறான். இந்த இணைவிலே, எமது கனத்த இதயங்களில் ஒரு பெரும் இலட்சிய நெருப்பை மூட்டியிருக்கிறான். எமது இலட்சிய உறுதிக்கு உரமேற்றியிருக்கிறான். இந்த உறுதியில் உரம்பெற்று, நாம் எமது இலட்சியப் பாதையில் தொடர்ந்தும் உறுதியோடு பயணிப்போம்.

‘புலிகளின் தாகம் தமிழீழத் தாயகம்’

வே. பிரபாகரன்
தலைவர்,
தமிழீழ விடுதலைப் புலிகள்.